പഴയ കാലത്തു നാട്ടിൽ കണ്ടിരുന്ന കാഴ്ച : ഞാറ് നടുന്ന സ്ത്രീ പുരുഷന്മാർ. നോക്കെത്താത്ത ദൂരം വരെ പച്ചിച്ചു, കുളിർന്നു കിടക്കുന്ന ഭൂമി; സാധാരണക്കാരായ കർഷകർ. പല നിറത്തിലുള്ള സാരികൾ ധരിച്ച സ്ത്രീകൾ. എങ്ങാനും പാട്ടുകൾ ഉയരുന്നുണ്ടോ?ഭോജ്‌പുരിയിൽ എല്ലാത്തിനും പാട്ടുണ്ട് : നടലിനും, കൊയ്ത്തിനും, ജലസേചനത്തിനുമെല്ലാം!
ബിഹാറിനോട് അടുത്ത ദേശമാണ്; നഗരത്തിന്റെ പകിട്ടുകൾ ചില കടകളിലെ തിളങ്ങുന്ന കോള കുപ്പികളിലും പിന്നെ ചെറുപ്പക്കാരുടെ കൈകളിലെ മൊബൈൽ ഫോണുകളിലും മാത്രം. (ഒരു നിമിഷത്തേക്ക്, മുകുന്ദന്റെ ‘കൃഷിക്കാരൻ’ എന്ന ചെറുകഥ മനസ്സിൽ വന്നു .)
അർഹിക്കുന്നവർക്ക്, സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാനുള്ള സഹായം വാഗ്ദാനം ചെയ്തു കൊണ്ട്, ധാരാളം പേരുണ്ട്. സ്വന്തമായി പൈസ ഉണ്ടാക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ, അത് കള്ളു കടയിൽ നശിപ്പിക്കാറില്ല . കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പഠിത്തത്തിനും, കുടുംബത്തിലെ മെഡിക്കൽ എമെർജൻസികൾക്കുമായി ചിലവാക്കുന്നതായും പഠനങ്ങൾ. ആട്ടിൻകുട്ടികളെ മേടിച്ചു കൊടുക്കാനുള്ള ഒരു പ്രൊജക്റ്റ് ആണ് മനസ്സിൽ. പക്ഷെ ഒരു കണ്ടിഷൻ : സഹായം ലഭിക്കുന്നവർ വായിക്കാനും എഴുതാനും പഠിക്കണം. കുറച്ചു കണക്കു കൂട്ടാനും! അത് വളരെ ആവശ്യവുമാണ്.
നിരന്നിരുന്ന സ്ത്രീകളോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു : “സ്വന്തം പേര് എത്രപേർക്ക് എഴുതാനറിയാം?”
കുറച്ചു പേർ കൈയുയർത്തി.
“എന്താ, പഠിപ്പിക്കാൻ ആളുണ്ടായാൽ , നിങ്ങൾ പഠിക്കാൻ വരാമോ?”
” മാസ്റ്റർജി അടിക്കും!” പറഞ്ഞത് പത്തമ്പതു വയസ്സുള്ള സ്ത്രീ. അവരുടെ ചെറുപ്പകാല പഠനം മുടങ്ങിയ കഥ ഞാൻ ആ ഒരു വാക്യത്തിലൂടെ അറിഞ്ഞു.
ഞാൻ സരസ്വതീകടാക്ഷത്തെ പറ്റി സംസാരിച്ചു. സരസ്വതിയുടെ കൂടപ്പിറപ്പാണ് ലക്ഷ്മിയും. ഐശ്വര്യം വരണമെങ്കിൽ, സ്വന്തം പേരെഴുതാൻ ശീലിക്കണം.
അപ്പോൾ ഗ്രാമീണ ജനതയ്ക്കിടയിൽ ജോലിയെടുക്കുന്ന മൂന്ന് സ്ത്രീകൾ എണീറ്റു: അവർ മിഷണറി സിസ്റ്റേഴ്സ് ട്രെയിനിങ് നൽകിയ സാമൂഹ്യ അനിമേറ്റേഴ്‌സ് ആയിരുന്നു .
അവർ പാടാൻ തുടങ്ങി : സുന്ദരമായ ഭോജ്‌പുരിയിൽ , ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ വിലാപം .
“അമ്മേ , പഠിക്കാനായി പേന ചോദിച്ചപ്പോൾ,
നീയെന്റെ കുഞ്ഞു കരങ്ങളിൽ വെട്ടരിവാള് വയ്ച്ചു തന്നു.
പശുക്കൾക്കു പുല്ലു ചെത്താനും , പാടത്തു ജോലി ചെയ്യാനും പറഞ്ഞു.
കളിക്കേണ്ട പ്രായത്തിൽ , നീ എന്നെ വിവാഹം ചെയ്തയച്ചു,
എൻ്റെ ശോഭയുള്ള ശരീരം മണ്ണിനോട് ചേർന്ന് പോയി.
എൻ്റെ അമ്മായിയമ്മ പൈസായുടെ കണക്കു ചോദിച്ചുകൊണ്ട്
എന്നെ അപമാനിക്കുന്നു എന്നുമെന്നും.
അമ്മേ, എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ
ആ പേന എൻ്റെ കയ്യിൽ വയ്ച്ചു തന്നിരുന്നെങ്കിൽ
ഇന്ന് എൻ്റെ ജീവിതം ഗതിമാറി ഒഴുകിയേനെ!”
കേട്ടിരുന്ന എല്ലാവരും കണ്ണുനീര് തുടയ്ക്കുന്നത് കണ്ടു. ആ പാട്ടിന്റെ ശക്തി കൊണ്ട് ഞാനും വലഞ്ഞു പോയി. അപ്പോൾ , ഒരു സ്ത്രീ ഏറ്റവും പുറകിലെ നിരയിൽ എണീറ്റ് നിന്നു.
” ഇതെന്റെ ജീവിത കഥയാണ്. എന്റെ അമ്മ കൈയിൽ അരിവാളാണ് തന്നത്. എൻ്റെ അറിവില്ലായ്മ കാരണം എൻ്റെ മകളുടെ കൈയിലും ഞാൻ അരിവാള് തന്നെ കൊടുത്തു. പക്ഷെ ഇന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു അക്ഷരത്തിന്റെ വില. സാറുമ്മാരേ, എനിക്ക് പഠിക്കണം. എനിക്കെന്റെ പേരെഴുതണം.”
കൊള്ളിയാൻ മിന്നുന്നതു പോലെ തോന്നി. ഇത്, കുനിഞ്ഞു കാൽപ്പാദം തൊടേണ്ടുന്ന നിമിഷം. അവർ എന്നെ പഠിപ്പിക്കുന്നു- ജീവിതത്തെ പറ്റി , ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന നന്മ നിറഞ്ഞ ചോദനകളെ പറ്റി , ചെയേണ്ടുന്ന കടമകളെ പറ്റി.
കലങ്ങാത്ത കണ്ണുകളില്ല ചുറ്റിലും. അപ്പോൾ സാവധാനത്തിൽ, എല്ലാ കൈകളും ഉയർന്നു. സ്ത്രീകളുടെ ചെറു സമൂഹങ്ങളായി അവർ ‘സെൽഫ്‌ ഹെല്പ് ഗ്രൂപ്സ്’ ഉണ്ടാക്കുന്നു. അതിൽ , പഠനവും തുടങ്ങാം.
**
നമ്മൾ , നമ്മുടെ ചുറ്റുപാടുകളിലൂടെ ജീവിതത്തെ വിലയിരുത്തുന്നു. രണ്ടു നില മാളിക കാണുമ്പോൾ, ശ്ശോ , എനിക്കില്ലല്ലോ എന്ന ദുഃഖം ! ‘കൂപമണ്ഡൂക ബുദ്ധി ‘ എന്നത് എല്ലാ ദേശത്തും ഒരു പോലെ ഉള്ളതാണ്.
പുസ്തകങ്ങൾ വായിക്കുന്നത് തന്നെ അത്തരം ‘limiting’ മനോരഥങ്ങളിൽ നിന്നും വിടുതൽ കിട്ടാനാണ് , അല്ലേ ? നമ്മൾ ‘taken for granted’ എന്നു കരുതുന്ന പലതും , ലോകത്തിൽ പലർക്കും നിഷിദ്ധമായതാണ്. ഇരുട്ടത്ത് പ്രകാശം തെളിയിക്കണം എന്നത്, കൈയിൽ വിളക്കുള്ള എല്ലാ വ്യക്തികളുടേയും ചുമതല കൂടിയാണ്.
അധികം ദൂരമില്ല – ഇരുട്ടത്ത് ഒരു മനുഷ്യ ജീവി: നിങ്ങളുടെ വിളക്ക് അങ്ങോട്ടൊന്നു കാണിക്കൂ , ഒരു നിമിഷം!
