The Secret of Resilience

It is human nature- indeed animal nature- to protect one’s own turf. Whether it is threat to family, home environs, or one’s physical or emotional well being. Since the world we live in manifests all the laws of the jungle, survival becomes a strategic imperative often.

We all have our favourite dreams: a Tolkienesque escape world of peace and tranquility. We would be puttering around dreamily, away from the harsh realities:even as the  armies of dark menace starts gathering faraway. We  yearn for poetry and peace, theatre and music; tasty meals and wonderful books. Who cares about the turmoil anyway? But as the newspaper arrives, we are jolted back to the darkness, the heaviness of depression setting down on one’s sensibilities yet again.

I have come to cherish moments of calm, knowing that what the morrow brings would be beyond my control. To enjoy the sunshine when it falls on my chair as I sit near the patio, and breathe. As simple as that. A day in which my loved ones are safe and sound, and there are no pressing worries, is indeed a day of bliss.

Gratitude for what we have, I have realized, is a prayer worth chanting. It is on days of stress that we need to count the blessings more.

Once I read a sentence: ‘God runs a beauty parlour’. It hinted that the ‘inner’ beauty is vital to well being.

If the heart were a home, what would be inside it?

The dark curtains of dank frustration, the green stinking floors of envy, the poisonous fumes of hatred and wrath ensconcing everything, and the dirt of malicious gossip staining the walls? The sofas piled with tonnes of greed, the book racks filled with volumes on viciousness and manipulation?

or

Beauty, order, cleanliness, peace and joy?

Filling our inner selves with happiness, is a choice which is totally dependent on us. We are the owners of that precious turf and have to defend our own!

Whatever be the plotting of the metaphorical armies of Mordor, the heart of every human being can be defended against the deadly glance of the Saurons of the world. We have to guard fiercely our inner reserves of joy, delight, beautiful thoughts, love, compassion, strength….Strangely, the reservoir of all delightful words which bring in a rush of happiness also can be interpreted as the manifestation of the Divine.

We have to visit God’s beauty parlour frequently. And come back, truly strong. The secret source of resilience to combat the worldly duels of every day? Now you know too.

**

 

 

 

 

 

 

ഛായാഗ്രഹിണികൾക്കിടയിൽ നിർഭയം…

” തദനു ജലനിധിയിലതി ഗംഭീരദേശാലയേ സന്തതം വാണെഴും ഛായാഗ്രഹിണിയും…” അങ്ങനെയാണ് സിംഹികയുടെ രംഗപ്രവേശം.  എഴുത്തച്ഛന്റെ വരികളിൽ ചൊല്ലിയാൽ, ” നിഴലതു പിടിച്ചു നിർത്തിക്കൊന്നു തിന്നുന്ന നീചായാം സിംഹികയെ കൊന്നനന്തരം…” ഹനുമാൻ ലക്ഷ്യബോധത്തോടെ ലങ്കയിലോട്ടു യാത്ര തുടർന്നു!

‘നിഴൽക്കുത്ത്‌’ അഥവാ ‘വൂഡൂ’ (Voodoo) പരിപാടി, ദുര്യോധനന് വളരെ മുൻപ് തന്നെ പ്രാവർത്തികമാക്കിയ രാക്ഷസിയാണ് ഛായാഗ്രഹിണി. ഒരു ദിവസം അവൾ ഗഗന സഞ്ചാരിയായ ഹനുമാന്റെ നിഴൽ പിടിച്ചു നിർത്താൻ ശ്രമിച്ചു. അതോടെ കഥയും കഴിഞ്ഞു.

ഇന്ന് നാം യുദ്ധം ചെയ്യുന്നത് പലപ്പോഴും ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഛായാഗ്രഹിണികളോടാണ്. ഡിജിറ്റൽ സ്പേസ് എന്ന Alternate Reality ലോകത്തിൽ നിന്നും  വരുന്ന പല നിഗ്രഹ ശക്തികളും നമ്മെ കൊന്നു തിന്നുന്നു.

എത്രയോ ആളുകൾ ‘ഓൺലൈൻ ബുള്ളിയിങ്” (ONLINE BULLYING) ഇന്റെ നീരാളിപ്പിടിയിൽ പിടഞ്ഞു ചാകുന്നു !നിഴൽകുത്തി കൊല്ലുന്ന Grapevine സംസ്കാരത്തിലും നാം ഏറെ മുന്നിലാണല്ലോ.

https://www.reuters.com/article/us-southkorea-kpop/cyber-bullying-star-suicides-the-dark-side-of-south-koreas-k-pop-world-idUSKBN1Y20U4

 

 

 

 

അപ്പോൾ എനിക്ക് സിംഹികയെ ഓർമ്മ വന്നു…

***

“What is life, if not the shadow of a fleeting dream?”എന്ന് ഉംബെർട്ടോ എക്കോയുടെ (Umberto Eco)ചോദ്യമുണ്ട്.

ഈയിടെ മനോഹരമായ സൗത്ത് കൊറിയൻ വെബ് സീരീസ്  “Memories of Alahambra” കാണാൻ അവസരം ലഭിച്ചു. (Augmented Reality) ഓഗ്മെന്റഡ് റിയാലിറ്റി യുടെ മാസ്മര ലോകം: വാൾപ്പയറ്റിൽ ചോര ചീറ്റിയാൽ വാസ്തവത്തിൽ മരിച്ചു പോയേക്കാമെന്നു വന്നാലോ?

മനുഷ്യ മനസ്സിന്റെ മായാജാലത്തിനു മുന്നിൽ ഭയന്ന് വിറച്ചു ചാകാൻ പാടില്ല.അതിരു വിട്ടൊഴുകാതെ, ശാന്തശാന്തമായി ചിറകെട്ടാൻ , “ആത്മധൈര്യം എന്ന  ഹനുമാൻ സ്വാമി” കൂടെയുള്ളത് നല്ലതാണ്.

****

 

 

ജാഗ്രതാ വൃക്ഷം..

ബൈബിളിലെ പരാമർശമാണ് : ജാഗ്രതാ വൃക്ഷം…

ഓരോ നിമിഷവും ജാഗ്രതയോടെ ജീവിക്കേണ്ടുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ, ആ പ്രയോഗം, എനിക്ക് വളരെ പ്രിയമായി തോന്നി. ( പണ്ട്, Ernest Hemingway തന്റെ എഴുത്തു ജീവിതത്തെ സ്വാധീനിച്ച പുസ്തകങ്ങളിൽ ബൈബിളിനെ പറ്റി പറഞ്ഞിരുന്നു: ഉന്നതമായ ഭാഷ പഠിപ്പിച്ച ഗ്രന്ഥം.)

ആരോട്, എന്ത് , എങ്ങനെ,എപ്പോൾ, പറയുന്നു? അതിൻ്റെ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ പലതുമാവാം. ഒരാൾ സംസാരിക്കുന്നത് റെക്കോർഡ് ചെയ്തു, മോർഫ് ചെയ്തു, ഏതു രീതിയിലും വെളിച്ചം കാണാവുന്ന ഒരു സാഹചര്യം. ചക്കിനു വയ്ച്ചത് കൊക്കിനു കൊണ്ടല്ലോ എന്ന മട്ടിൽ.

ജോലി സ്ഥലങ്ങളിൽ, കുതികാൽ വെട്ടൽ, സാധാരണ പ്രവൃത്തിയായി മാറി കഴിഞ്ഞു. പുറകിൽ നിന്നും കുത്താത്ത മനുഷ്യരെ ‘ ഇതേതു ലോകത്തിൽ നിന്നും വന്നു?’ എന്ന മട്ടിൽ കാണുന്ന ലോകം. നല്ല വാക്കും , നല്ല ചിന്തയും, നല്ല നടപ്പും കളിയാക്കുന്ന സാഹചര്യം.

‘ Be kinder than necessary’ എന്നൊരു തത്വമുണ്ട്. പലപ്പോഴും തുണയ്ക്കുന്ന ഒരു കൈവിളക്കാണ്. ദുഷ്ടരോട് കഠിന പ്രതിരോധം തന്നെ വേണം. പക്ഷെ, അല്പം കാരുണ്യം കാട്ടാൻ അവസരം ലഭിച്ചാൽ അത് വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കരുത്.മെഷീൻ പോലെ ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്ന ജീവിത സാഹചര്യങ്ങളിൽ , സഹാനുഭൂതി, ഒരു നല്ല കൈത്താങ്ങാണ്.

‘വായ്ക്ക് വാതിലും പൂട്ടും വേണം’ എന്ന്  മുന്നറിയിപ്പ് നൽകുന്ന ബൈബിളിൽ, ഇങ്ങനെയും എഴുതിയിരിക്കുന്നു. “Speak up for those who cannot speak for themselves; ensure justice for those being crushed. Yes, speak up for the poor and helpless, and see that they get justice” 

ജീവിതമെന്ന ജാഗ്രതാ വൃക്ഷത്തെ ശ്രദ്ധയോടെ പരിപാലിക്കാൻ നമുക്ക് കഴിയട്ടെ.

**

Querencia in Many Guises…

My daughter laughs at her Physics Lab escapades. Murphy has got his law right, apparently. And she believes, in a blissful spiritual mode, that the Universe wants her to pursue pure Math !

May you always be at a place where learning graces you with warmth, the guidance of great mentors and the comfort of true friends. A place where you feel at home. A sanctum sanctorum. A holy place. Where you can laugh out loud and free. No fears, no recriminations. Only encouragement and growth. And yes, in case you stumble at times, someone around to give a hug and a cup of coffee. Until you get up, dust off that misery, and walk again, with head held high.

My prayer is silent.

Thank you, thank you, thank you.

As always, You will guide us to the path that You know is best for us.

May we have the sense to follow, and the humility to listen when You beckon.

***

I watched ‘ The perks of being a wall flower.’ What a movie. Inexplicably, it brought to mind Murakami’s novel, ‘Norwegian Wood’. Maybe the death of the best friend and  all that intense suffering. And that vinyl of Beatles.

Loneliness, the need for companionship, and a place to belong.

‘Maybe we accept the love we think we deserve.’

That was stark and precise. Deep and mystical.

And explains many a relationship, many a friendship, many a turn in life.

***

A nice word to chew over in the wintry sunlight?

Querencia…

Copying from Wiki…

A querencia is a place the bull naturally wants to go to in the ring, a preferred locality… It is a place which develops in the course of the fight where the bull makes his home. It does not usually show at once, but develops in his brain as the fight goes on. In this place he feels that he has his back against the wall and in his querencia he is inestimably more dangerous and almost impossible to kill.

— Ernest Hemingway, Death in the Afternoon

 

 

 

വിഷലിപ്തമല്ലാത്ത ചിന്തകൾ

“കേരളത്തിൽ സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസം എത്രയോ മുന്നിലാണ്…അവിടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് വൃത്തിയുള്ള വസ്ത്രങ്ങളും, കഴിക്കാൻ ഉച്ചഭക്ഷണവും കിട്ടുന്നു. സ്കൂൾ ലൈബ്രറിയുണ്ടാവും…പച്ചക്കറികൾ സ്കൂൾ അങ്കണത്തിൽ തന്നെ നട്ടു വളർത്തുന്നു…അധ്യാപകർ എത്രയും ആത്മാർഥതയുള്ളവർ! നിങ്ങൾ അവരെ പോലെയാകണം! കേരളത്തിൽ ആശുപത്രികളിൽ, ഡോക്ടറുമാർ സേവനത്തിന് എപ്പോഴും തയ്യാറാണ്. അവിടെ, വൃത്തിയും വെടിപ്പുമുണ്ട്. പേ വിഷബാധയ്ക്കും, പാമ്പിൻവിഷത്തിനും ഒക്കെ antivenom സ്റ്റോക്കിൽ കാണും…നമ്മൾ കേരളത്തിനെ കണ്ടു പഠിക്കണം!”

ഉത്തർപ്രദേശിലെ, എത്രയോ ഗ്രാമങ്ങളിൽ, ഞാൻ എന്റെ നാടിനെകുറിച്ച് അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്…”ഞങ്ങൾ വീടുകളിൽ ശൗചാലയം ഉപയോഗിക്കുന്നു…ഞങ്ങളുടെ പെൺകുഞ്ഞുങ്ങൾ സുരക്ഷിതരാണ്..അവർ സ്കൂളുകളിൽ പോകുന്നു…നിങ്ങളും അവരെപ്പോലെ….!!!”

ഇപ്പോൾ സാമ്യം പറഞ്ഞു പ്രേരണ നല്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിക്കുന്നു…” ഇനി എന്ത് പറയും?പ്രബുദ്ധമായ എന്റെ ജന്മ നാട്ടിൽ, ചെറിയ പെൺകുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ജീവന് വിലയില്ല എന്നോ? അവരെ ദുഷ്ടമനുഷ്യരിൽ നിന്നും, പാമ്പുകളിൽ നിന്നും സംരക്ഷിക്കാൻ എന്റെ നാടിനു ഈയിടെയായി കഴിയാറില്ല എന്നോ?”

പേ വിഷത്തിനും, പാമ്പിൻ വിഷത്തിനും  മറുമരുന്നിനായി, ആരും, ആരോടും കെഞ്ചേണ്ട ആവശ്യമില്ല..അത് നാമോരോരുത്തരും അടയ്ക്കുന്ന നികുതിപ്പണം കൊണ്ട് വാങ്ങിച്ചു, ഇന്ത്യയിലെ എല്ലാ സർക്കാർ ആശുപത്രികളും വയ്ച്ചിട്ടുണ്ട്… വയനാടിലായാലും, ബാരാബങ്കിയിലായാലും അത് വിഷ ബാധയേറ്റ വ്യക്തിക്ക് കുത്തിവയ്ക്കാൻ, അവിടെ ജോലിയെടുക്കുന്ന ഡോക്ടറുമാർ ബാധ്യസ്ഥരാണ്.

ഒരു കുഞ്ഞിനെ സ്കൂളിൽ വിട്ടു എന്ന് വയ്ച്ചാൽ , ഇന്നത്തെ നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങൾ പ്രകാരം, അവളുടെ ജീവന്റെ, ആരോഗ്യത്തിന്റെ ചുമതല കൂടിയാണ് മാതാപിതാക്കൾ സ്കൂളിലുള്ള അധ്യാപകരെ ഏൽപ്പിക്കുന്നത്. ജുവനൈൽ പ്രൊട്ടക്ഷൻ നിയമങ്ങൾ അനുസരിച്ചു കേസെടുത്താൽ ക്രൂരതയ്ക്കുള്ള സെക്ഷനിൽ അദ്ധ്യാപകനും , ഡോക്ടറും ജയിലിൽ പോകേണ്ടതായി വരും…അതും ഇന്ത്യയിലെ എല്ലാ സ്ഥലത്തും ബാധകവുമാണ്.

ഹരിദ്വാറിൽ വനിതാ ജഡ്‌ജി വീട്ടിൽ പ്രായപൂർത്തിയാകാത്ത പെൺകുഞ്ഞിനെ ജോലിയ്ക്കു നിർത്തി, അതി ക്രൂരമായി ഉപദ്രവിച്ചതായി വാർത്ത വന്നിരുന്നു. ആ കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി ഒരു പൊതു താല്പര്യ ഹർജി വന്നു. ചീഫ് ജുഡീഷ്യൽ മജിസ്ട്രേറ്റ്, തെറ്റ് ചെയ്‌ത ജഡ്ജിക്കെതിരെ ശക്തമായ കേസെടുക്കാൻ നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നു ! ശക്തിയുള്ളവർക്കു വേണ്ടി പലരും പൊരുതുമല്ലോ…’പൊതു താല്പര്യം ഈ വിഷയത്തിൽ ഇല്ല’ എന്ന് വാദിച്ചവരോട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്, ഈ കേസിൽ , ക്രൂരത കാണിച്ച വ്യക്തിക്ക് അനുകൂലമായി പ്രവർത്തിച്ചാൽ അതാണ് പൊതു ജനത്തിനോട് കാണിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റ് എന്നാണ്. ഇന്നത്തെ വാർത്തയാണ്…

***
ഇന്ന് ട്രെയിനിങ്ങിൽ ‘Adaptive Leadership’ എന്ന വിഷയത്തിൽ ക്ലാസ്സുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ , ഒരു ചോദ്യം…
‘Who are you ?’ അതിന്റെ ഉത്തരം ഗഹനമായതാണ്.
ഞാൻ ആരാണ്?
ആദി ശങ്കരന്റെ ‘നിർവാണഷ്ടകം’ ഓർമ്മയിൽ വന്നു…ഞാൻ ആരാണ് എന്ന് അറിയില്ല, പക്ഷെ ഞാൻ ഇതല്ല എന്നറിയാം.
പിന്നീട് ആരോ പറയുന്നത് കേട്ടു ..’We are what we do …’ ആണോ? ആണെങ്കിൽ കാരുണ്യമില്ലാത്തവർ പഠിപ്പിക്കാൻ പോകരുത്.ചികത്സിക്കാനും.
അനുകമ്പയില്ലാത്തവൻ/അൻപില്ലാത്തവൻ വെറും ശവം എന്ന് നമ്മൾ സ്കൂളിൽ കവിത രൂപത്തിൽ പഠിച്ചതാണ്… നാരായണ ഗുരുദേവൻ്റെ അനുകമ്പാഷ്ടകത്തിൽ.
***

100 Best Letters (1847-1947) എന്നൊരു പുസ്‌തകം.

അതിൽ, മഹാരാജ ഹരി സിംഗ് ലോർഡ് മൗണ്ട്ബാറ്റൺന് എഴുതിയ എഴുത്തുണ്ട് …ആ എഴുത്താണ് ജമ്മു കാശ്മീരിനെ ഇന്ത്യയിലോട്ടു ചേർത്തത്. Instrument of Accessionനുംകൊണ്ട് ഡൽഹിക്കു പോയത് ശ്രീ.വി.പി. മേനോൻ . സർദാർ പട്ടേലിന്റെ കീഴിൽ, സ്റ്റേറ്റ്സ് ഡിപ്പാർട്മെന്റിലെ സെക്രട്ടറി  (Secretary , States Department)!

Quote Maharajah Hari Singh to Lord Mount Batten (26 October, 1947)

First line…

‘My Dear Lord Mountbatten,

I have to inform Your Excellency that a grave emergency has arisen in my state and request the immediate assistance of your Government…

Last paragraph…

If my state is to be saved, immediate assistance must be available at Srinagar. Mr.V.P.Menon is fully aware of the gravity of the situation and will explain it to you, if further explanation is needed.

In haste and with kindest regards,

Yours Sincerely,

Hari Singh

***

എന്റെ നാട്…എവിടെയാണ് അതിന്റെ സ്പർശം അനുഭവപ്പെടാത്തത് ? അത് എപ്പോഴും നന്മയുടേതാകണേ!

 

 

ഒരു മഞ്ഞിൻ റോസാപ്പൂ…

സിറാക്യൂസ് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ, മാക്‌സ്‌വെൽ സ്കൂൾ ഓഫ് സിറ്റിസൺഷിപ് ആൻഡ് പബ്ലിക് അഫായേഴ്സ് ഇന്റെ മുൻപിൽ, തലകുനിച്ചു, ചിന്താവിഷ്ടനായ എബ്രഹാം ലിങ്കന്റെ പ്രതിമ കാണാം.
‘Lincoln in the Bardo …’ എന്ന George Saunders പുസ്‌തകം ഓടി വരും മനസ്സിൽ.

പഠിക്കാൻ അവസരം കിട്ടുന്നവർ ഭാഗ്യവാന്മാർ. അറിവാണ് അമൃത് : കൂടുതൽ കൈമാറുമ്പോൾ, കൂടുതൽ വർദ്ധിക്കുന്നു. സിറാക്യൂസ് സർവകലാശാലയിലെ പ്രൊഫസർമാർ, അമേരിക്കയുടെ പൊതു ഭരണ നയങ്ങളെ കുറിച്ച് ഞങ്ങളോട് വിശദീകരിച്ചപ്പോൾ , ഞാൻ ഒരു നിമിഷം വെളിയിൽ അപ്പൂപ്പൻ താടി പോലെ പറന്നു കളിക്കുന്ന മഞ്ഞിൻ നുറുങ്ങുകളെ നോക്കി.
‘നിങ്ങളിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾക്ക് പഠിക്കണം. ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഒരു കൊല്ലത്തെ ഉപരിപഠനം നടത്തൂ…’ അവർ ചിരിച്ചു. അഹങ്കാരമില്ലാത്ത അറിവിന്റെ സ്നിഗ്ദ്ധമായ ചിരി.
സതീർഥ്യരിൽ പലരും ഹാർവാർഡിലും ഓക്സ്ഫോർഡിലും പബ്ലിക് പോളിസിയിൽ ഉപരിപഠനം കഴിഞ്ഞവർ. അവർ അതിലും വിനീതരായി മറുചിരി ചിരിച്ചു.
‘ഇനിയും പഠിക്കണം’, ഞാനും സ്വയം മന്ത്രിച്ചു. പഠിക്കുമ്പോൾ, ജീവിതത്തിലെ എല്ലാ ഭാരങ്ങളും ഒഴിഞ്ഞു പോകുന്ന പോലെ. സരസ്വതീ കടാക്ഷം, മനുഷ്യ മനസ്സിനെ മഞ്ഞിൻ തുള്ളികളെ പോലെ നിർമ്മലവും, അഴകുള്ളതുമാക്കുന്നു.
***
വില്യം ഫോൾക്നരുടെ(William Faulkner) ‘  A Rose for Emily’ എന്ന ഒരു ചെറുകഥയുണ്ട്. ചാൾസ് ഡിക്കൻസിന്റെ ‘Great Expectations’ഇലെ , മിസ്സ് ഹാവിഷമിന്റെ (Miss Havisham) മറ്റൊരു പ്രതിരൂപം കാണാം.

കഥയുടെ തായ്- വേരിൽ, വേദനയുടെ, ഭയത്തിന്റെ, പ്രേമത്തിന്റെ നിഗൂഢമായ രഹസ്യം. എഴുത്തിന്റെ മാസ്മരികത തട്ടി കണ്ണിൽ പ്രകാശം പൊലിഞ്ഞു. എന്തൊരു കഥയാണത്, ദൈവമേ! അമേരിക്കൻ നവംബറിന്റെ കൊടുംതണുപ്പ് – അതിന്റെ തീവ്രത മറികടക്കാൻ വായിച്ച കഥ വിറപ്പിച്ചു കളഞ്ഞു !
ബ്രോഡ്‍വെയിൽ ‘ലയൺ കിംഗ് ‘ കണ്ടു. മനുഷ്യ പ്രതിഭയുടെ വിസ്മയ മാഹാത്മ്യങ്ങൾ കണ്ടു, അനുഭവിച്ചു! നൃത്തവും, സംഗീതവും, സംവിധാനവും, സ്റ്റേജിലെ മിന്നി മായുന്ന ബാക്ഗ്രൗണ്ടുകളും ഒക്കെ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു നിമിഷം ആഫ്രിക്കയുടെ ആദിമമായ സർഗ്ഗ ചേതനയെ പ്രണമിച്ചു പോയി. ആ നിഷ്കളങ്കരെ ആണല്ലോ അടിമകളായി പീഡിപ്പിച്ചത് എന്നും ഓർത്തു പോയി. അവർക്കു വേണ്ടി, മനുഷ്യന്റെ സ്വത്വത്തിനു വേണ്ടി , ജീവൻ ബലിയർപ്പിച്ച മഹാനെ വീണ്ടും   ഓർത്തു പോയി …

അധികാരവും, സർഗ്ഗ ശക്തിയും, കറുത്തവരുടെ വേദനയും, അറിവിന്റെ ആകാശവുമൊക്കെ അങ്ങനെ ഒന്നായി തീർന്ന ഒരു അനുഭവം…മഞ്ഞിൻ തുള്ളികൾ കഥകൾ പറയുന്നു…

***

‘Papathara’ by Sarah Joseph: A Story for Daughters’ Day

Female Foeticide,  female infanticide, dowry system, degradations, humiliations, dowry murders…the saga of the girl child caught in a searing, powerful short story in Malayalam by Prof.Sarah Joseph.

Papathara : The Ground of Sin

 

Flying High, Fearlessly

Women are often punished for being their true selves. That happens in a patriarchal household , in a patriarchal work environment or a patriarchal social setting.  If a woman is ambitious, capable and talented, the opposition is often brutal in its intensity.

The  Malayalam film, Uyare (At the heights), where the luminescent Parvathy plays the role of Pallavi Raveendran is a wonderfully inspiring movie. Pallavi is a beautiful, talented, committed and brilliant woman who dreams of being a pilot. But she is involved in a very abusive relationship with Govind (played so well by Asif Ali) who is insecure, envious and possessive. He is also vastly inferior when compared with her. Naturally, his suspicious and over controlling nature, his  filthy accusations and demeaning behaviour become too much for Pallavi to bear. And then Govind takes his vicious revenge by throwing acid on her face.

The story depicts how Pallavi faces her agony and the manner in which she fights to overcome her trauma. Helped by her loving father, devoted friends and a supportive young mentor, she regains her confidence and gets to prove to herself that she is indeed exceptional and worthy.

The scene which struck me the most and which echoed something deep within me was when Govind encounters her again in the flight and ends up blaming her for all his misfortunes!

‘You are well settled. You even got a decent compensation. If you think you can enjoy your life while I rot in prison…!’ It is then that she throws a hot cup of coffee on his face, snarling that it will not burn as much the acid which he had thrown on hers.

It is amazing how evil justifies itself and blames everything but itself! I have witnessed it time and again in both personal and professional environments. Perhaps it is lack of a light within. Such people are totally devoid of understanding. They know only one thing: they are always , always, always right. The other person provoked them, you see?

The way evil thinks and acts is actually very predictable.

Pallavi is beautiful and ambitious.

( The abuser’s psyche : Of course, it was her fault. Since she knows I love her, isn’t it her moral responsibility to be less pretty, less visible, less vocal, less successful and exist just for me?)

Pallavi is talented and successful. 

( The abuser’s psyche : It  was all her doing! Why couldn’t she just understand that I am her Lord and Master since she is in a relationship with me? How dare she dress up and go out for dinner with her friends? She must be cheating me with everyone around! And she dared to ask me to get lost when I confronted her?)

Pallavi did not shut herself up or commit suicide after the acid attack.

( The abuser’s psyche : How dare she live? I wanted to destroy her confidence, her verve, her life spirit, her beauty. And yet she dares to show her face to the world? Then, how can I say that I am a man?)

Pallavi got a cool job.

( The abuser’s psyche :Why is she allowed to live with her head high? So long as she is respected, I must be a failure in the eyes of others. How can I stand her happiness?)

Pallavi is respected and admired.

( The abuser’s psyche: And I am suffering  without  a decent job and have to face the criminal case too! Why can’t she just withdraw the case against me? Poor me! She is at the root of all my suffering. She deserved whatever I did to her. Didn’t I love her deeply? Didn’t she lie to me and betray me? How come that she is not facing any setbacks and that life is hitting me instead? That is just not fair. She should suffer. Only then the belief systems I hold will prove true.)

**

If you are in an abusive relationship ( evil has no gender by the way) it is best that you get out as fast as you can. Whether it is a professional or personal relationship, never let the perpetrator get the better of you.

Learn to call a coward, a coward. A damnable person, a damnable person. Keep zero contact with people who drain you. Draw your boundaries strong. And know that walking away from abusers is something to be taught very early in life to our children.

More power to the Pallavis of the world. May we teach our sons and daughters to respect and not control. And that love which is devoid of respect is vile.

***

കിസ്സാ കുർസി കാ (അഥവാ ഒരു അധികാര കസേരയുടെ കഥ)

ക്ഷുത്തും ദാഹവും മനുഷ്യന് അഹങ്കാരം കളയാനും കൂടിയാണ് ദൈവം നൽകിയത് എന്ന് ഇന്നലെ ഒരിക്കൽ കൂടി തോന്നിപ്പോയി. അല്ലെങ്കിൽ ‘അമ്പട ഞാനേ’ എന്ന ഭാവം കൊണ്ട് നമ്മളൊക്കെ ഭസ്മമാക്കി കളഞ്ഞേനെ ഈ ലോകത്തെ!

വിധാൻ പരിഷദിന്റെ കമ്മിറ്റി മീറ്റിംഗാണ് വേദി. പല രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളിലെ നേതാക്കൾ ഒന്നിച്ചു കൂടുന്ന സ്ഥലം. അവിടെ , ഭക്ഷ്യ സുരക്ഷയെ കുറിച്ച് അവർക്കുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളും നിർദ്ദേശങ്ങളും കേട്ടറിഞ്ഞു മറുപടി പറയാൻ ബാധ്യസ്ഥരായാണ് എന്റെ ടീം എത്തിയത്. ഭക്ഷണത്തോടൊപ്പം മരുന്നുകളും ബ്ലഡ് ബാങ്കുകളും മറ്റും പ്രവൃത്തി പരിധിയിൽ വരുന്ന വിഭാഗമാണ്.
ഒട്ടനവധി ഡിപ്പാർട്മെന്റുകളെ വിളിച്ചു കൂട്ടിയിരുന്നു : പുതിയ അദ്ധ്യക്ഷനായി ഒരു നേതാവ് ചാർജ് എടുത്തതേയുള്ളൂ.

നമ്മൾ ഒരു മുറിയിൽ ചെന്നാൽ ആദ്യം ചെയുന്നത് എന്താണ്? ഇരിക്കാൻ വെമ്പൽ കൂട്ടും, അല്ലേ? അങ്ങനെ ഞങ്ങളും കുറച്ചു സീറ്റുകളിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. ഒരു സീറ്റിനു കുറവ്. അപ്പുറത്തിരിക്കുന്നയാൾ ഒന്ന് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്താൽ, അതും പരിഹരിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ.
‘സാഹിബ്, നിങ്ങൾ കൃപയാ ഒരു സീറ്റ് മാറി ഇരിക്കാമോ ?’ (അത് മലയാളം പരിഭാഷ) ഞാൻ ചോദിച്ചു. വിനമ്രത എപ്പോഴും നല്ല ആഭൂഷണമാണ് എന്നാണ് ജീവിതം പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്.
തല ചെരിച്ചു, പുച്ഛ ഭാവത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു, ‘സാധ്യമല്ല. എത്ര പേരാണ് നിങ്ങളുടെ ടീമിൽ ? ഞങ്ങളൊക്കെ മാറി എന്താ പിന്നിലോട്ടു ഇരിക്കാനോ നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി?’

അദ്ധ്യാത്മ രാമായണത്തിൽ ‘കുംഭകർണ്ണന്റെ നീതി വാക്യം’ എന്നൊരു സുന്ദരമായ ഭാഗമുണ്ട്. ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും എണീൽപ്പിച്ചു ‘എന്നെ രക്ഷിക്കണം’, എന്നു പറയുന്ന രാവണനോട് ജ്ഞാനിയായ കുംഭകർണ്ണൻ പറയുകയാണ് :
‘നല്ലതും തിയ്യതും താനറിയാതവൻ, നല്ലതറിഞ്ഞു ചൊല്ലുന്നവർ ചൊല്ലുകൾ
നല്ലവണ്ണം കേട്ടുകൊള്ളുകിലും, നന്നതല്ലാവർക്കുണ്ടോ നല്ലതുണ്ടാകുന്നു?’

നല്ലതു കേട്ടാലും തിന്മയാണെന്നു തോന്നുന്ന വമ്പന്മാർ രാവണന്മാർ , ത്രേതാ യുഗത്തിലെപ്പോലെ കലിയുഗത്തിലും ധാരാളം!

ബൈബിളിൽ , സുഭാഷിതങ്ങളിൽ, (25 -26) ഒരു ഉപദേശമുണ്ട് :
‘ഭോഷനോട് അവൻ്റെ വിഡ്ഡിത്തത്തിനൊപ്പിച്ചു മറുപടി പറയരുത്. നീയും അവനു തുല്യനെന്ന് വരും.’
ഒന്ന് ഞെട്ടിയെങ്കിലും ഞാൻ പറഞ്ഞു, ‘അതിന് ഇത്രയ്ക്കു ഈഗോ വേദനിച്ചോ? ഒരു സീറ്റ് നീങ്ങി ഇരിക്കാമോ എന്ന് മാത്രമല്ലേ ചോദിച്ചത് ?’
അപ്പോൾ അതാ വരുന്നു അടുത്ത ഉത്‌ഘോഷം “ഹും ! ഞാൻ ഒരു അഡിഷണൽ കമ്മിഷണർ ആണ്!’

ഇനിയിപ്പോൾ സുഭാഷിതങ്ങളിലെ അടുത്ത വരി തന്നെ രക്ഷ !
‘ഭോഷന് തന്റെ ഭോഷത്തത്തിനു തക്ക മറുപടി കൊടുക്കുക; അല്ലെങ്കിൽ താൻ ജ്ഞാനിയാണെന്നു അവൻ വിചാരിക്കും.’

‘ താങ്കൾ വന്നു എന്റെ സീറ്റിൽ ഇരുന്നാലും. ഞാൻ മാറി തരാം.’ ഞാനും എന്റെ ടീമും എണ്ണീറ്റു എതിരെയുള്ള വരിയിൽ പോയിരുന്നു.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മുൻപ് ഞങ്ങളുടെ ബോസ്സായിരുന്ന മാഡം മുറിയിൽ കടന്നു വന്ന്, ഐസ് പരുവത്തിലായിരുന്ന അയാളുടെ അടുത്ത സീറ്റിൽ ഇരുന്നു. സന്തോഷത്തോടെ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

മീറ്റിംഗ് കഴിയുന്ന വരെ മേൽ കക്ഷി ‘കമാ’ എന്നൊരു അക്ഷരം മിണ്ടിയില്ല. അയാൾ പിന്നെ കണ്ണുയർത്തി നോക്കിയതുമില്ല. സ്ഥാനമാനങ്ങൾ സീറ്റുകളുടെ കയറ്റി ഇറക്കങ്ങളിൽ കോട്ടം തട്ടുന്നവയല്ല എന്ന് അയാൾക്കും ബോധിച്ചു കാണണം.
**

Needy Eyes

Yesterday, I saw streaming eyes. The  young man,  a boy rather, was in jail; accused of stealing a mobile. When we spoke to him further, he started weeping. His speech was affected by his emotions. Even so, one could easily discern slight developmental retardation. His story was that he had stolen nothing at all. He had been loitering near a town. He had no clue as to why he was caught. He wanted to see his mother.

He had been languishing for months inside, even when it was a petty offence. Our group was willing to pay the dues for his release and cut short his unending travails. It cost us exactly one  thousand rupees. He wept again when told that he would walk out free in  a day’s time.

‘I will not go away from my village now. I am going to be with my mother. Thank you.’ He was overwhelmed. We were humbled and awed by the experience.

Many suffer incarceration unnecessarily, most often unjustly, being victims of circumstances. They are not criminals who loot or murder, or those who conspire and indulge in shameless corruption by selling their positions of power for status and rewards. When such travesties of justice happen, we shrug indifferently. When we see an innocent jailed, we turn our faces away.

What do we worship in daily life? Power, money, societal applause, positions, luxury, glamour, fame…?

What do the spiritual texts exhort us to worship? Kindness, compassion, giving, loving, strength, honesty, purity, goodness.

I have realized in my  life journey that so many wait by the waysides of our lives: eager for one gesture of kindness. If we reach out, the divine universal energy fills our hearts and sinews. When we are blessed to be givers, we are truly graced by the Lord: by whatever name each may address that Love.

And what more, with His Grace flows immense strength, that you are always protected by  a miraculous, unseen energy which makes one fearless.

When one forgets oneself, truly does one know oneself.

‘ Do not keep needy eyes waiting’ [Sirach 4: 1]

And as for that weeping boy, he has now inspired me to be a better human being.