Flying High, Fearlessly

Women are often punished for being their true selves. That happens in a patriarchal household , in a patriarchal work environment or a patriarchal social setting.  If a woman is ambitious, capable and talented, the opposition is often brutal in its intensity.

The  Malayalam film, Uyare (At the heights), where the luminescent Parvathy plays the role of Pallavi Raveendran is a wonderfully inspiring movie. Pallavi is a beautiful, talented, committed and brilliant woman who dreams of being a pilot. But she is involved in a very abusive relationship with Govind (played so well by Asif Ali) who is insecure, envious and possessive. He is also vastly inferior when compared with her. Naturally, his suspicious and over controlling nature, his  filthy accusations and demeaning behaviour become too much for Pallavi to bear. And then Govind takes his vicious revenge by throwing acid on her face.

The story depicts how Pallavi faces her agony and the manner in which she fights to overcome her trauma. Helped by her loving father, devoted friends and a supportive young mentor, she regains her confidence and gets to prove to herself that she is indeed exceptional and worthy.

The scene which struck me the most and which echoed something deep within me was when Govind encounters her again in the flight and ends up blaming her for all his misfortunes!

‘You are well settled. You even got a decent compensation. If you think you can enjoy your life while I rot in prison…!’ It is then that she throws a hot cup of coffee on his face, snarling that it will not burn as much the acid which he had thrown on hers.

It is amazing how evil justifies itself and blames everything but itself! I have witnessed it time and again in both personal and professional environments. Perhaps it is lack of a light within. Such people are totally devoid of understanding. They know only one thing: they are always , always, always right. The other person provoked them, you see?

The way evil thinks and acts is actually very predictable.

Pallavi is beautiful and ambitious.

( The abuser’s psyche : Of course, it was her fault. Since she knows I love her, isn’t it her moral responsibility to be less pretty, less visible, less vocal, less successful and exist just for me?)

Pallavi is talented and successful. 

( The abuser’s psyche : It  was all her doing! Why couldn’t she just understand that I am her Lord and Master since she is in a relationship with me? How dare she dress up and go out for dinner with her friends? She must be cheating me with everyone around! And she dared to ask me to get lost when I confronted her?)

Pallavi did not shut herself up or commit suicide after the acid attack.

( The abuser’s psyche : How dare she live? I wanted to destroy her confidence, her verve, her life spirit, her beauty. And yet she dares to show her face to the world? Then, how can I say that I am a man?)

Pallavi got a cool job.

( The abuser’s psyche :Why is she allowed to live with her head high? So long as she is respected, I must be a failure in the eyes of others. How can I stand her happiness?)

Pallavi is respected and admired.

( The abuser’s psyche: And I am suffering  without  a decent job and have to face the criminal case too! Why can’t she just withdraw the case against me? Poor me! She is at the root of all my suffering. She deserved whatever I did to her. Didn’t I love her deeply? Didn’t she lie to me and betray me? How come that she is not facing any setbacks and that life is hitting me instead? That is just not fair. She should suffer. Only then the belief systems I hold will prove true.)

**

If you are in an abusive relationship ( evil has no gender by the way) it is best that you get out as fast as you can. Whether it is a professional or personal relationship, never let the perpetrator get the better of you.

Learn to call a coward, a coward. A damnable person, a damnable person. Keep zero contact with people who drain you. Draw your boundaries strong. And know that walking away from abusers is something to be taught very early in life to our children.

More power to the Pallavis of the world. May we teach our sons and daughters to respect and not control. And that love which is devoid of respect is vile.

***

കിസ്സാ കുർസി കാ (അഥവാ ഒരു അധികാര കസേരയുടെ കഥ)

ക്ഷുത്തും ദാഹവും മനുഷ്യന് അഹങ്കാരം കളയാനും കൂടിയാണ് ദൈവം നൽകിയത് എന്ന് ഇന്നലെ ഒരിക്കൽ കൂടി തോന്നിപ്പോയി. അല്ലെങ്കിൽ ‘അമ്പട ഞാനേ’ എന്ന ഭാവം കൊണ്ട് നമ്മളൊക്കെ ഭസ്മമാക്കി കളഞ്ഞേനെ ഈ ലോകത്തെ!

വിധാൻ പരിഷദിന്റെ കമ്മിറ്റി മീറ്റിംഗാണ് വേദി. പല രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളിലെ നേതാക്കൾ ഒന്നിച്ചു കൂടുന്ന സ്ഥലം. അവിടെ , ഭക്ഷ്യ സുരക്ഷയെ കുറിച്ച് അവർക്കുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളും നിർദ്ദേശങ്ങളും കേട്ടറിഞ്ഞു മറുപടി പറയാൻ ബാധ്യസ്ഥരായാണ് എന്റെ ടീം എത്തിയത്. ഭക്ഷണത്തോടൊപ്പം മരുന്നുകളും ബ്ലഡ് ബാങ്കുകളും മറ്റും പ്രവൃത്തി പരിധിയിൽ വരുന്ന വിഭാഗമാണ്.
ഒട്ടനവധി ഡിപ്പാർട്മെന്റുകളെ വിളിച്ചു കൂട്ടിയിരുന്നു : പുതിയ അദ്ധ്യക്ഷനായി ഒരു നേതാവ് ചാർജ് എടുത്തതേയുള്ളൂ.

നമ്മൾ ഒരു മുറിയിൽ ചെന്നാൽ ആദ്യം ചെയുന്നത് എന്താണ്? ഇരിക്കാൻ വെമ്പൽ കൂട്ടും, അല്ലേ? അങ്ങനെ ഞങ്ങളും കുറച്ചു സീറ്റുകളിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു. ഒരു സീറ്റിനു കുറവ്. അപ്പുറത്തിരിക്കുന്നയാൾ ഒന്ന് അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്താൽ, അതും പരിഹരിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ.
‘സാഹിബ്, നിങ്ങൾ കൃപയാ ഒരു സീറ്റ് മാറി ഇരിക്കാമോ ?’ (അത് മലയാളം പരിഭാഷ) ഞാൻ ചോദിച്ചു. വിനമ്രത എപ്പോഴും നല്ല ആഭൂഷണമാണ് എന്നാണ് ജീവിതം പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്.
തല ചെരിച്ചു, പുച്ഛ ഭാവത്തോടെ അയാൾ പറഞ്ഞു, ‘സാധ്യമല്ല. എത്ര പേരാണ് നിങ്ങളുടെ ടീമിൽ ? ഞങ്ങളൊക്കെ മാറി എന്താ പിന്നിലോട്ടു ഇരിക്കാനോ നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി?’

അദ്ധ്യാത്മ രാമായണത്തിൽ ‘കുംഭകർണ്ണന്റെ നീതി വാക്യം’ എന്നൊരു സുന്ദരമായ ഭാഗമുണ്ട്. ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും എണീൽപ്പിച്ചു ‘എന്നെ രക്ഷിക്കണം’, എന്നു പറയുന്ന രാവണനോട് ജ്ഞാനിയായ കുംഭകർണ്ണൻ പറയുകയാണ് :
‘നല്ലതും തിയ്യതും താനറിയാതവൻ, നല്ലതറിഞ്ഞു ചൊല്ലുന്നവർ ചൊല്ലുകൾ
നല്ലവണ്ണം കേട്ടുകൊള്ളുകിലും, നന്നതല്ലാവർക്കുണ്ടോ നല്ലതുണ്ടാകുന്നു?’

നല്ലതു കേട്ടാലും തിന്മയാണെന്നു തോന്നുന്ന വമ്പന്മാർ രാവണന്മാർ , ത്രേതാ യുഗത്തിലെപ്പോലെ കലിയുഗത്തിലും ധാരാളം!

ബൈബിളിൽ , സുഭാഷിതങ്ങളിൽ, (25 -26) ഒരു ഉപദേശമുണ്ട് :
‘ഭോഷനോട് അവൻ്റെ വിഡ്ഡിത്തത്തിനൊപ്പിച്ചു മറുപടി പറയരുത്. നീയും അവനു തുല്യനെന്ന് വരും.’
ഒന്ന് ഞെട്ടിയെങ്കിലും ഞാൻ പറഞ്ഞു, ‘അതിന് ഇത്രയ്ക്കു ഈഗോ വേദനിച്ചോ? ഒരു സീറ്റ് നീങ്ങി ഇരിക്കാമോ എന്ന് മാത്രമല്ലേ ചോദിച്ചത് ?’
അപ്പോൾ അതാ വരുന്നു അടുത്ത ഉത്‌ഘോഷം “ഹും ! ഞാൻ ഒരു അഡിഷണൽ കമ്മിഷണർ ആണ്!’

ഇനിയിപ്പോൾ സുഭാഷിതങ്ങളിലെ അടുത്ത വരി തന്നെ രക്ഷ !
‘ഭോഷന് തന്റെ ഭോഷത്തത്തിനു തക്ക മറുപടി കൊടുക്കുക; അല്ലെങ്കിൽ താൻ ജ്ഞാനിയാണെന്നു അവൻ വിചാരിക്കും.’

‘ താങ്കൾ വന്നു എന്റെ സീറ്റിൽ ഇരുന്നാലും. ഞാൻ മാറി തരാം.’ ഞാനും എന്റെ ടീമും എണ്ണീറ്റു എതിരെയുള്ള വരിയിൽ പോയിരുന്നു.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മുൻപ് ഞങ്ങളുടെ ബോസ്സായിരുന്ന മാഡം മുറിയിൽ കടന്നു വന്ന്, ഐസ് പരുവത്തിലായിരുന്ന അയാളുടെ അടുത്ത സീറ്റിൽ ഇരുന്നു. സന്തോഷത്തോടെ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

മീറ്റിംഗ് കഴിയുന്ന വരെ മേൽ കക്ഷി ‘കമാ’ എന്നൊരു അക്ഷരം മിണ്ടിയില്ല. അയാൾ പിന്നെ കണ്ണുയർത്തി നോക്കിയതുമില്ല. സ്ഥാനമാനങ്ങൾ സീറ്റുകളുടെ കയറ്റി ഇറക്കങ്ങളിൽ കോട്ടം തട്ടുന്നവയല്ല എന്ന് അയാൾക്കും ബോധിച്ചു കാണണം.
**

Needy Eyes

Yesterday, I saw streaming eyes. The  young man,  a boy rather, was in jail; accused of stealing a mobile. When we spoke to him further, he started weeping. His speech was affected by his emotions. Even so, one could easily discern slight developmental retardation. His story was that he had stolen nothing at all. He had been loitering near a town. He had no clue as to why he was caught. He wanted to see his mother.

He had been languishing for months inside, even when it was a petty offence. Our group was willing to pay the dues for his release and cut short his unending travails. It cost us exactly one  thousand rupees. He wept again when told that he would walk out free in  a day’s time.

‘I will not go away from my village now. I am going to be with my mother. Thank you.’ He was overwhelmed. We were humbled and awed by the experience.

Many suffer incarceration unnecessarily, most often unjustly, being victims of circumstances. They are not criminals who loot or murder, or those who conspire and indulge in shameless corruption by selling their positions of power for status and rewards. When such travesties of justice happen, we shrug indifferently. When we see an innocent jailed, we turn our faces away.

What do we worship in daily life? Power, money, societal applause, positions, luxury, glamour, fame…?

What do the spiritual texts exhort us to worship? Kindness, compassion, giving, loving, strength, honesty, purity, goodness.

I have realized in my  life journey that so many wait by the waysides of our lives: eager for one gesture of kindness. If we reach out, the divine universal energy fills our hearts and sinews. When we are blessed to be givers, we are truly graced by the Lord: by whatever name each may address that Love.

And what more, with His Grace flows immense strength, that you are always protected by  a miraculous, unseen energy which makes one fearless.

When one forgets oneself, truly does one know oneself.

‘ Do not keep needy eyes waiting’ [Sirach 4: 1]

And as for that weeping boy, he has now inspired me to be a better human being.

ഹേമത്തിനുണ്ടോ നിറക്കേടകപ്പെടൂ?

സ്വർണ്ണത്തിന് കാലാന്തരേ നിറം മാറാറില്ല. അതാണ്, എഴുത്തച്ഛൻ ശാരിക പൈതലിനെ കൊണ്ട്, സുന്ദരമായി പറയിച്ചത്.
ചില സത്യങ്ങൾക്കും സുവർണ്ണ ഛായ കാണാം. അത് ഞാനിന്നലെ കണ്ടു.

കൗശാംബിയെന്ന ചെറിയ ജില്ല. പണ്ട് അലഹബാദിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു. ചരിത്ര താളുകളിലും തങ്ക ലിപികളിലാണ് കൗശാംബിയുടെ സ്ഥാനം . ബുദ്ധന്റെ പുണ്യ ദർശനം ലഭിച്ച സ്ഥലം.അശോക ചക്രവർത്തിയുടെ പ്രവർത്തന മണ്ഡലം. മഹാഭാരത കഥകളിൽ തിളങ്ങുന്ന വർണ്ണനകൾ. വത്സ രാജ്യമായിരുന്നു എന്ന് ചിലർ. ജനമേജയന്റെ പിൻഗാമികൾ ഭരിച്ച സ്ഥലമെന്നും ചിലർ. ഇന്ന്, ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും പിന്നോക്ക ജില്ലകളിൽ ഉൾപ്പെട്ടത്!

വൃക്ഷ കുംഭത്തിന്റെ ഭാഗമായി, മേൽനോട്ടത്തിന് നിയോഗിക്കപ്പെട്ടാണ് ഞാനെത്തിയത്. ജില്ലയിൽ 17 ലക്ഷത്തിലധികം മരങ്ങൾ നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നു: ഏക ദിവസം. അത്, 22 കോടി എന്ന സംസ്ഥാന ലക്ഷ്യത്തിൽ ഒരു തുള്ളി ജലം മാത്രം. എങ്കിലും, “പല തുള്ളി പെരു വെള്ളം” എന്നത് കേരളീയർക്ക് നന്നായി അറിയുന്ന പാഠമാണല്ലോ !

പച്ചിച്ചു കണ്ണ് കുളുർപ്പിച്ചു കിടക്കുന്ന മഹീ തലം. മഹുവ എന്നൊരു അതി സുന്ദര മരം കണ്ടു. കൗശാംബി ഭാഗത്തു തന്നെ വേരുള്ള ഓർഡർലി പറഞ്ഞു : ” മാഡം, ഇതിന്റെ പൂവുകൾ കൊണ്ട് നാട്ടുകാർ ദേശി ദാരു (ചാരായം) ഉണ്ടാക്കുന്നു. കായ ഉണക്കിപ്പൊടിച്ചു മാവിൽ ചേർത്ത് പൂരി ഉണ്ടാക്കുന്നു. ഈ മരത്തിന്റെ തടിയുടെ ശക്തി ഒന്ന് വേറെ തന്നെ. പത്തിരുപത്തഞ്ചു കൊല്ലം പിടിക്കും ഒന്ന് പൂർണ വളർച്ച എത്താൻ! ”

ഞാൻ എന്റെ സംശയങ്ങൾ DFOയോട് ( ജില്ലാ വനം വകുപ്പ് മേധാവി) ചോദിച്ചു.  “സോനെഭദ്രയിലെ ആദിവാസി സമുദായങ്ങളിൽപ്പെട്ടവർ കിലോകണക്കിന് മഹുവയുടെ പൂക്കൾ അരി മേടിക്കാനായി  വിൽക്കുമായിരുന്നു. ശരിക്കുള്ള വില ആയിരത്തോളം വരും . ആ സാധുക്കൾക്ക് പകരമായി 25 രൂപയുടെ ഒരു കിലോ അരി കൊടുക്കും . മഹുവ മറിച്ചു വിറ്റവർ ധനാഢ്യരായി. ഞങ്ങൾ സർക്കാർ പദ്ധതിയിലൂടെ മഹുവ പൂക്കൾ നേരിട്ട് മേടിക്കാൻ തുടങ്ങി .” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു.

വൈക്കോലിൽ പൊതിഞ്ഞു,  തൈകൾ കൊണ്ടു വന്നു. ഗ്രാമത്തിലെ സ്ത്രീകൾ സന്തോഷത്തോടെ അവയെ നട്ടു.

തളിർ തൈകൾ വാങ്ങിടുവാൻ വന്ന ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ ഒരു ചെറിയ ആൺകുട്ടി . മുഷിഞ്ഞ ഷർട്ട്. പോക്കറ്റ് ആകപ്പാടെ കീറി  തൂങ്ങുന്നു. പാന്റ്സ് കീറിയതാണ് , തെറുത്തു  വച്ചിരിക്കുന്നു.

‘നീ ഇന്ന് സ്കൂളിൽ പോയില്ലേ?’  ചെറുപ്പക്കാരനായ കളക്ടർ ചോദിച്ചു.

‘ഇല്ല.’

‘എന്തേ ?’

‘ ഇട്ട തുണി  മാറ്റിയിടാൻ മറ്റൊന്ന്  ഇല്ലായിരുന്നു സാർ .’

ഞാൻ ഞെട്ടി പോയി.

‘യൂണിഫോം കിട്ടിയില്ലേ നിനക്ക്? രണ്ടു ജോഡി?’

‘ഒന്നേ കിട്ടിയുള്ളൂ. അത് കഴുകി നനച്ചു..ഇന്ന് ഉണങ്ങി കിട്ടിയില്ല.’

ഞാൻ ആ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖത്തു നോക്കി നെടുവീർപ്പിട്ടു പോയി.  ഇതാ HDI യുടെ (ഹ്യൂമൻ ഡിവലപ്‌മെന്റൽ  ഇന്ഡിക്കേറ്റർസ്) ശരിയായ പരിച്ഛേദം.

(എന്തായാലും അവനു സ്കൂളിൽ പോകാൻ യൂണിഫോം നല്കാൻ ജില്ലാ വിദ്യാഭാസ ഓഫീസറോട് നിർദേശം കൊടുത്തു. അവൻ സ്കൂളിൽ ഇരുന്നു പഠിക്കുന്ന ഫോട്ടോയെടുത്തു അയക്കുവാനും പറഞ്ഞു ഓഫീസറോട്. )

തിരികെ വരും വഴി, കളക്ടർ എന്നോട് പറഞ്ഞു : ‘ മാഡം, ഞാനും വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് പഠിച്ചത്. കോളേജ് കഴിയും വരെ നന്നായി ഇംഗ്ലീഷ് പോലും അറിയില്ലായിരുന്നു.  ഒരു സഹോദരൻ  ഗ്രാമത്തിൽ  ഒരു  ചെറിയ കട നടത്തുന്നു. മൂത്ത സഹോദരൻ ശാസ്ത്രജ്ഞനാണ്. അച്ഛൻ തെഹ്‌സിലിൽ ഒരു ക്ലർക്കായിരുന്നു. ജില്ലാ കളക്ടറുമാർ വരുമ്പോൾ എന്നെ കൊണ്ട് പോയി കാണിക്കും. പിന്നെ പറയും, ‘മോനും ഒരുനാൾ ഇതുപോലെ ആകണം കേട്ടോ!’  എന്റെ അച്ഛന് വേണ്ടിയാണു ഞാൻ IAS നേടിയത്.   അച്ഛൻ ഇപ്പോഴും സാധാരണക്കാരനായി ഗ്രാമത്തിൽ  റിട്ടയേർഡ് ജീവിതം നയിക്കുന്നു.’

‘സ്വർണ്ണത്തിനു സുഗന്ധം പോലെ’ എന്നൊരു ചൊല്ലുണ്ട് ഹിന്ദിയിൽ…നല്ല വ്യക്തിത്വങ്ങൾക്ക് കൂടുതൽ ഗുണങ്ങളെ കിട്ടുമ്പോൾ ഉണ്ടാവുന്ന ആകർഷകത്വത്തിനെ പറ്റിയാണ് പരാമർശം.

സ്വന്തം വേരുകൾ മറക്കാത്ത നന്മയുള്ള ആ യുവാവിനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു ,’ എന്നും ഇത് പോലെ ലാളിത്യം കാത്തു  സൂക്ഷിക്കുക.’

‘ഹേമത്തിനുണ്ടോ നിറക്കേടകപ്പെടൂ’ എന്നും ഓർത്തു പോയി, ഒരിക്കൽ കൂടി.

**

 

 

“മണ്ണിനായൂഴി കുഴിച്ച നേരം…”

അദ്ധ്യാത്മ രാമായണത്തിൽ, കിഷ്കിന്ധാ കാണ്ഡത്തിൽ, സൂര്യാത്മജനായ സുഗ്രീവൻ ചൊല്ലുന്നതാണ്:
“മണ്ണിനായൂഴി കുഴിച്ച നേരം നിധി തന്നെ ലഭിച്ചതുപോലെ രഘുപതേ!”
നമ്മൾ ചെയുന്ന ചെറിയ കാര്യങ്ങൾ, അവിചാരിതമായി വലിയ സന്തോഷങ്ങൾക്കു കാരണമാവുമ്പോൾ, ഈ വരിയുടെ സാരാംശം ശരിയായി വരുന്നു.

കുടുംബത്തിൽ നിന്നും ആരും സ്കൂളിൽ പോയിട്ടില്ലാത്ത “First Time Learners” എന്ന് വിളിക്കുന്ന പെൺകുട്ടികളാണ് സർക്കാർ നടത്തുന്ന കസ്തൂർബാ ബാലിക വിദ്യാലയങ്ങളിൽ പഠിക്കുന്നത്. ഇവരിൽ മിക്കവാറും എല്ലാവരും ‘school dropouts’ ആയിരുന്നു. നാം പറയാറില്ലേ ” പാർശ്വവത്‌കൃതമായവർ ” അഥവാ “marginalized” എന്നൊക്കെ? അങ്ങനെയുള്ള കുടുംബങ്ങളിലെ കുഞ്ഞുങ്ങളാണ്. ആറാം ക്ലാസ്സു മുതൽ എട്ടാം ക്ലാസ്സു വരെ സ്കൂൾ ഹോസ്റ്റലിൽ താമസിച്ചുള്ള പഠനം. എട്ടാം ക്ലാസ്സു കഴിഞ്ഞാൽ അവർ തിരിച്ചു പോകുന്നു. പലർക്കും ദാരിദ്ര്യം കൊണ്ടും, സ്കൂളുകളുടെ അഭാവം കൊണ്ടും പിന്നെ തുടർന്ന് പഠിക്കാൻ കഴിയാറില്ല എന്നതാണ് കയ്പ്പേറിയ സത്യം.

അങ്ങനെയുള്ള നൂറോളം കുട്ടികളുമായി ഇടപഴകാൻ ഒരു അവസരം ലഭിച്ചു. അവരോട് മലാല യൂസഫാസിയെ പറ്റിയും നാദിയ മുറാദിനെ പറ്റിയും സംസാരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. നല്ല ആത്മവിശ്വാസമുള്ള കുട്ടികൾ. അവരുടെ ഒരു ചെറിയ ആഗ്രഹം : ഒരു സിനിമ കാണണം.
മൊബൈലിലും,ടെലിവിഷനിലും ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് സിനിമ കാണുന്ന നമ്മൾ, മാളിലെ തണുപ്പത്ത്‌ , പോപ്പ്കോണും കൊറിച്ചു രസിക്കുന്ന നമ്മൾ അത് കേട്ടാൽ ഞെട്ടും. കണ്ണ് തുറപ്പിക്കുന്ന നിമിഷം.

ഇന്ന് കുട്ടികളോടൊപ്പം, ഉദ്യോഗസ്ഥരും, ചൈൽഡ് ലൈൻ പ്രവർത്തകരും, യൂണിസെഫ് ഉദ്യോഗസ്ഥരും സിനിമ കണ്ടു. സിംബയോടൊപ്പം കുട്ടികളും ചിരിക്കുകയും കരയുകയും ചെയ്തപ്പോൾ എനിക്ക് സുഗ്രീവസ്തുതി ഓർമ്മ വന്നു.

ദൈവമേ ! ചുറ്റും അടിതെറ്റിക്കുന്ന വൻ കൊടുങ്കാറ്റാണ് : ഭയവും, സ്വാർത്ഥതയും, ക്രോദ്ധവും , ക്രൂരതയും ആഞ്ഞു വീശുന്നു. ആർക്കുമാർക്കും സംതൃപ്തിയില്ല. ദുരയുടെ ഹുങ്കാരമാണ് എങ്ങും. അപ്പോൾ നീ കാൽവരിയിൽ നിന്നും , മെക്കയിൽ നിന്നും, കപിലവസ്തുവിൽ നിന്നും, അഗസ്ത്യ ഹൃദയത്തിൽ നിന്നും : അങ്ങനെ എല്ലാ പുണ്യ ഭൂവുകളിൽ നിന്നും പറഞ്ഞതു തന്ന കഥകൾ, ചിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മുഖങ്ങളിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നു.

വിക്റ്റർ ഫ്രാങ്കെലിന്റെ ” Man’s Search For Meaning” കൂടെക്കൂടെ വായിക്കാൻ ഞങ്ങളെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുക. മനുഷ്യ മനസ്സുകളിൽ പതിയിരിക്കുന്ന എല്ലാ നരകവും നാകവും അതിൽ കാരുണ്യത്തിന്റെ ഭാഷയിൽ വിശകലനം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ആ അറുപത്തിയൊൻപതു പേജുകൾ മതി ജീവിതം തന്നെ വഴി മാറ്റി നടത്തുന്ന സഹാനുഭൂതി മനസ്സിലാക്കാൻ.

വഴി തെറ്റാതെ, അറിവില്ലാത്തൊരടിയങ്ങളെ, നേർവഴി നടത്തേണമേ!
**

ആ വിളക്ക് കാട്ടൂ !

പഴയ കാലത്തു നാട്ടിൽ കണ്ടിരുന്ന കാഴ്ച : ഞാറ് നടുന്ന സ്ത്രീ പുരുഷന്മാർ. നോക്കെത്താത്ത ദൂരം വരെ പച്ചിച്ചു, കുളിർന്നു കിടക്കുന്ന ഭൂമി; സാധാരണക്കാരായ കർഷകർ. പല നിറത്തിലുള്ള സാരികൾ ധരിച്ച സ്ത്രീകൾ. എങ്ങാനും പാട്ടുകൾ ഉയരുന്നുണ്ടോ?ഭോജ്‌പുരിയിൽ എല്ലാത്തിനും പാട്ടുണ്ട് : നടലിനും, കൊയ്ത്തിനും, ജലസേചനത്തിനുമെല്ലാം!

ബിഹാറിനോട് അടുത്ത ദേശമാണ്; നഗരത്തിന്റെ പകിട്ടുകൾ  ചില കടകളിലെ തിളങ്ങുന്ന കോള കുപ്പികളിലും പിന്നെ ചെറുപ്പക്കാരുടെ കൈകളിലെ മൊബൈൽ ഫോണുകളിലും മാത്രം. (ഒരു നിമിഷത്തേക്ക്, മുകുന്ദന്റെ ‘കൃഷിക്കാരൻ’ എന്ന ചെറുകഥ മനസ്സിൽ വന്നു .)

അർഹിക്കുന്നവർക്ക്, സ്വന്തം കാലിൽ നിൽക്കാനുള്ള സഹായം വാഗ്ദാനം ചെയ്‌തു കൊണ്ട്, ധാരാളം പേരുണ്ട്. സ്വന്തമായി പൈസ ഉണ്ടാക്കുന്ന സ്ത്രീകൾ, അത് കള്ളു കടയിൽ നശിപ്പിക്കാറില്ല . കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പഠിത്തത്തിനും, കുടുംബത്തിലെ മെഡിക്കൽ എമെർജൻസികൾക്കുമായി ചിലവാക്കുന്നതായും പഠനങ്ങൾ. ആട്ടിൻകുട്ടികളെ മേടിച്ചു കൊടുക്കാനുള്ള ഒരു പ്രൊജക്റ്റ് ആണ് മനസ്സിൽ.  പക്ഷെ ഒരു കണ്ടിഷൻ : സഹായം ലഭിക്കുന്നവർ വായിക്കാനും എഴുതാനും പഠിക്കണം. കുറച്ചു കണക്കു കൂട്ടാനും! അത് വളരെ ആവശ്യവുമാണ്.
നിരന്നിരുന്ന സ്ത്രീകളോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു : “സ്വന്തം പേര് എത്രപേർക്ക് എഴുതാനറിയാം?”
കുറച്ചു പേർ കൈയുയർത്തി.
“എന്താ, പഠിപ്പിക്കാൻ ആളുണ്ടായാൽ , നിങ്ങൾ പഠിക്കാൻ വരാമോ?”
” മാസ്റ്റർജി അടിക്കും!” പറഞ്ഞത് പത്തമ്പതു വയസ്സുള്ള സ്ത്രീ. അവരുടെ ചെറുപ്പകാല പഠനം മുടങ്ങിയ കഥ ഞാൻ ആ ഒരു വാക്യത്തിലൂടെ അറിഞ്ഞു.
ഞാൻ സരസ്വതീകടാക്ഷത്തെ പറ്റി സംസാരിച്ചു. സരസ്വതിയുടെ കൂടപ്പിറപ്പാണ് ലക്ഷ്മിയും. ഐശ്വര്യം വരണമെങ്കിൽ, സ്വന്തം പേരെഴുതാൻ ശീലിക്കണം.
അപ്പോൾ ഗ്രാമീണ ജനതയ്ക്കിടയിൽ ജോലിയെടുക്കുന്ന മൂന്ന് സ്ത്രീകൾ എണീറ്റു: അവർ മിഷണറി സിസ്റ്റേഴ്സ് ട്രെയിനിങ് നൽകിയ സാമൂഹ്യ അനിമേറ്റേഴ്‌സ് ആയിരുന്നു .
അവർ പാടാൻ തുടങ്ങി : സുന്ദരമായ ഭോജ്‌പുരിയിൽ , ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ വിലാപം .
“അമ്മേ , പഠിക്കാനായി പേന ചോദിച്ചപ്പോൾ,
നീയെന്റെ കുഞ്ഞു കരങ്ങളിൽ വെട്ടരിവാള് വയ്ച്ചു തന്നു.
പശുക്കൾക്കു പുല്ലു ചെത്താനും , പാടത്തു ജോലി ചെയ്യാനും പറഞ്ഞു.
കളിക്കേണ്ട പ്രായത്തിൽ , നീ എന്നെ വിവാഹം ചെയ്തയച്ചു,
എൻ്റെ ശോഭയുള്ള ശരീരം മണ്ണിനോട് ചേർന്ന് പോയി.
എൻ്റെ അമ്മായിയമ്മ പൈസായുടെ കണക്കു ചോദിച്ചുകൊണ്ട്
എന്നെ അപമാനിക്കുന്നു എന്നുമെന്നും.
അമ്മേ, എന്നെ പഠിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ
ആ പേന എൻ്റെ കയ്യിൽ വയ്ച്ചു തന്നിരുന്നെങ്കിൽ
ഇന്ന് എൻ്റെ ജീവിതം ഗതിമാറി ഒഴുകിയേനെ!”
കേട്ടിരുന്ന എല്ലാവരും കണ്ണുനീര് തുടയ്ക്കുന്നത് കണ്ടു. ആ പാട്ടിന്റെ ശക്തി കൊണ്ട് ഞാനും വലഞ്ഞു പോയി. അപ്പോൾ , ഒരു സ്ത്രീ ഏറ്റവും പുറകിലെ നിരയിൽ എണീറ്റ് നിന്നു.
” ഇതെന്റെ ജീവിത കഥയാണ്. എന്റെ അമ്മ കൈയിൽ അരിവാളാണ് തന്നത്. എൻ്റെ അറിവില്ലായ്മ കാരണം എൻ്റെ മകളുടെ കൈയിലും ഞാൻ അരിവാള് തന്നെ കൊടുത്തു. പക്ഷെ ഇന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു അക്ഷരത്തിന്റെ വില. സാറുമ്മാരേ, എനിക്ക് പഠിക്കണം. എനിക്കെന്റെ പേരെഴുതണം.”
കൊള്ളിയാൻ മിന്നുന്നതു പോലെ തോന്നി. ഇത്, കുനിഞ്ഞു കാൽപ്പാദം തൊടേണ്ടുന്ന നിമിഷം. അവർ എന്നെ പഠിപ്പിക്കുന്നു- ജീവിതത്തെ പറ്റി , ഉറങ്ങി കിടക്കുന്ന നന്മ നിറഞ്ഞ ചോദനകളെ പറ്റി , ചെയേണ്ടുന്ന കടമകളെ പറ്റി.
കലങ്ങാത്ത കണ്ണുകളില്ല ചുറ്റിലും. അപ്പോൾ സാവധാനത്തിൽ, എല്ലാ കൈകളും ഉയർന്നു. സ്ത്രീകളുടെ ചെറു സമൂഹങ്ങളായി അവർ ‘സെൽഫ്‌ ഹെല്പ് ഗ്രൂപ്സ്’ ഉണ്ടാക്കുന്നു. അതിൽ , പഠനവും തുടങ്ങാം.
**

നമ്മൾ , നമ്മുടെ ചുറ്റുപാടുകളിലൂടെ ജീവിതത്തെ വിലയിരുത്തുന്നു. രണ്ടു നില മാളിക കാണുമ്പോൾ, ശ്ശോ , എനിക്കില്ലല്ലോ എന്ന ദുഃഖം ! ‘കൂപമണ്ഡൂക ബുദ്ധി ‘ എന്നത് എല്ലാ ദേശത്തും ഒരു പോലെ ഉള്ളതാണ്.

പുസ്തകങ്ങൾ വായിക്കുന്നത് തന്നെ അത്തരം ‘limiting’ മനോരഥങ്ങളിൽ നിന്നും വിടുതൽ കിട്ടാനാണ് , അല്ലേ ? നമ്മൾ ‘taken for granted’ എന്നു കരുതുന്ന പലതും , ലോകത്തിൽ പലർക്കും നിഷിദ്ധമായതാണ്. ഇരുട്ടത്ത് പ്രകാശം തെളിയിക്കണം എന്നത്, കൈയിൽ വിളക്കുള്ള എല്ലാ വ്യക്തികളുടേയും ചുമതല കൂടിയാണ്.
അധികം ദൂരമില്ല – ഇരുട്ടത്ത് ഒരു മനുഷ്യ ജീവി: നിങ്ങളുടെ വിളക്ക് അങ്ങോട്ടൊന്നു കാണിക്കൂ , ഒരു നിമിഷം!

ഈശ്വര നാമം

 

‘ ദൈവമേ! ഭ്രാന്തെടുക്കുന്നു…ഇത് എന്തൊരു ലോകം! എനിക്ക് ഇതിൽ ഇടമുണ്ടോ? ‘
ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കാത്തവർ കുറവാകും ഇക്കാലത്ത്‌ .
( നിങ്ങൾ ഇങ്ങനെയുള്ള മനോവ്യാപാരങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടാത്ത വ്യക്തിയാണെങ്കിൽ ഒരു സ്പെഷ്യൽ നമോവാകം!)
എന്തായാലും എനിക്കിങ്ങനെ കൂടെക്കൂടെ തോന്നാറുണ്ട്.

പണ്ട് കാലത്തായിരുന്നെങ്കിൽ, ഇത്തരം ‘angst’ വകുപ്പിൽ പെട്ട് ഉഴലുമ്പോൾ, നല്ല ഒരു പുസ്തകം വായിച്ചാൽ മതിയാകും. ഇല്ലെങ്കിൽ, അറിവുള്ള വല്ലവർക്കും കത്തെഴുതാം…കവിതാ പാരായണത്തിൽ തത്കാലം കുറച്ചു നേരം വിഷമങ്ങൾ മറക്കാം. ഇതിനും പറ്റിയില്ലെങ്കിൽ സമൂഹത്തിന് നന്മയുണ്ടാക്കുന്ന പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ വ്യാപൃതരാവാം.ഇത് അനുഭവങ്ങളുടെ വെളിച്ചത്തു നിന്ന് പറയുന്നതാണ്.

ഇന്നിപ്പോൾ, ‘ എന്നെ കഴിഞ്ഞേ ലോകമുള്ളൂ’ എന്ന മട്ടിൽ നടക്കുന്ന മനുഷ്യരുടെ ഇടയിൽ, ‘ എൻ്റെ വീട്, എൻ്റെ വസ്ത്രം, എൻ്റെ cool quotient, എൻ്റെ ഫോട്ടോ…’ എന്ന പ്രളയത്തിൽപ്പെട്ടു വിഷമിക്കുമ്പോൾ, മനസ്സ് പറയുന്നു:

“ഇനി നീയും കൂടി കൂവണ്ട കേട്ടോ! അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഭൂമിയ്ക്ക് ശബ്ദ കോലാഹലങ്ങൾ സഹിക്കാൻ വയ്യ എന്നായിട്ടുണ്ട്! എങ്ങാനും അടങ്ങിയിരുന്നു ഈശ്വരനാമം ജപിച്ചോ!’

പണ്ട് എം ടി യുടെ തിരക്കഥകളിൽ സ്ഥിരം കാണുമായിരുന്നു : ( മീനാക്ഷിയമ്മ , പ്രായം 40- 45 , കാലുംനീട്ടിയിരുന്നു അദ്ധ്യാത്മ രാമായണം/ഭാഗവതം വായിക്കുന്നു.) എൻ്റെ പ്രായം അതും കഴിഞ്ഞു ! അതിനാൽ അതൊരു ഓപ്ഷൻ തന്നെയാണ്.

***

കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മേലുള്ള ആക്രമണങ്ങൾ തടയുക : വിഷയത്തിൽ സംസാരിച്ചത് അഡിഷണൽ ജില്ലാ ജഡ്ജി പദവിയിലിരിക്കുന്ന ബഹുമാന്യയായ വനിത . എത്ര വിനയം, എത്ര അറിവ് . മൂന്നു വയസ്സുള്ള പെൺകുഞ്ഞിനെ മിഠായി നൽകി കൂട്ടികൊണ്ടു പോയി ഉപദ്രവിച്ച ദുഷ്ടന് ആറു മാസത്തിനുള്ളിൽ ശിക്ഷ വിധിച്ച കഥ പറഞ്ഞു . എന്നിട്ട് കേട്ടിരുന്ന സ്കൂൾ കുട്ടികളോട് പറഞ്ഞു ” മക്കളെ, എല്ലാവരേയും വിശ്വസിക്കല്ലേ ! ഒരു അപേക്ഷയാണ് !’
പതിനാലു വയസ്സുള്ള പെൺകുട്ടി ആത്മഹത്യ ചെയ്തതതു   പറഞ്ഞു പ്രിൻസിപ്പൽ. പാവം കുട്ടി. അവളുടെ ഫോട്ടോ morph ചെയ്തു വൈറൽ ആക്കി ഗ്രാമത്തിലെ ഒരു ‘ദബാംഗ്’ അഥവാ ഗുണ്ട. കടുത്ത മനസ്സമ്മർദനത്തിനു വഴങ്ങി അവൾ വിഷം കഴിച്ചു. അവളുടെ അമ്മ അതിൻ്റെ ആഘാതത്തിൽ നിന്നും പുറത്തു വന്നിട്ടില്ല. അയാളെ ഇപ്പോഴും പിടികൂടിയിട്ടില്ല. പോലീസിൽ റിപ്പോർട്ട് എഴുതിക്കാൻ വളരെ കഷ്ട്ടപ്പെട്ടു .
ഇനിയെന്ത് ചെയ്യും?
അപ്പോൾ വേറൊരു കഥ കേട്ടു : ദിവസവും ചോറും കറിയും മേടിച്ചു കൊടുത്തു കൊണ്ട് പാവപ്പെട്ട , ചെറിയ പെൺകുട്ടികളെ ദേഹവ്യാപാരത്തിനു ഉപയോഗിച്ച ഒരുവൻ. പെൺകുട്ടികളുടെ കൈകൾ നിറയെ ബ്ലേഡ് കൊണ്ടുള്ള മുറിപ്പാട് ! ‘
‘മാഡം ! മയക്കു മരുന്നും മറ്റും കൊടുത്തു പലർക്കും കാഴ്ച വയ്ക്കും. പകൽ ഭിക്ഷയെടുപ്പിക്കും. വയറു നിറച്ചു ആഹാരം- അതായിരുന്നു അതുങ്ങളുടെ സ്വപ്നം!’
കേട്ടിരുന്നപ്പോൾ തോന്നി, ദൈവമേ, ചെയ്യാൻ എന്ത് മാത്രം ജോലി കിടക്കുന്നു. കണ്ണീരു ഒഴുകിയൊഴുകി തളർന്ന അമ്മമാര് ചുറ്റും. അപ്പോളാണോ നമ്മുടെ ‘angst/existential dilemma?’

നാം കാണുന്നതിനും അപ്പുറം ഒരു ലോകം. അവിടെ നമ്മുടെ ഒരു സ്നേഹ സ്പർശനം ആവശ്യപ്പെടുന്ന എത്രയോ ആളുകൾ.
സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ : ” ഒരു ജീവിയുടെ കണ്ണീരു തുടയ്ക്കൂ…അപ്പോൾ അനന്തമായ പ്രപഞ്ച ശക്തി നിന്നിൽ വന്നു ചേരുന്നു .”
ചിലപ്പോൾ അതാവും  ഏറ്റവും നല്ല ഈശ്വര പ്രാർത്ഥന.
***

മണ്ണിലോട്ടു തിരികെ …

മലയാള ഭാഷയെ സ്‌നേഹിക്കുന്ന ആരും ഓർക്കുന്ന ചില സിനിമ സംഭാഷണങ്ങളുണ്ട്. പ്രിയപ്പെട്ട എം ടി വാസുദേവൻ നായർ സാറിന്റേതാണവ.

ആരൂഢം:

വർമ്മ: കോൺവെൻറ് ഇൻഗ്ലീഷില് നാല് മുറിവാചകം പറഞ്ഞാൽ വിജ്ഞാനത്തിന്റെ അങ്ങേത്തലയെത്തിയല്ലോ. ഉണ്ണി അക്ഷരം പഠിക്കണ പുസ്തകം കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? A for Apple..I for Igloo ! ‘Igloo’ എന്താണെന്നറിയ്യോ?പറയൂ!
ഇന്ദിര മിണ്ടുന്നില്ല.
വർമ്മ : അറിയില്ല. Igloo’ ട്യുന്ദ്ര പ്രദേശത്തെ എസ്കിമോ വർഗ്ഗക്കാർ മഞ്ഞിലുണ്ടാക്കുന്ന കുടിലാണ്. ഒരു നല്ല വാചകം സായ്‌പിന്റെ സുന്ദരമായ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറയാനാവില്ല. ശുദ്ധ മലയാളത്തിലും ആവില്ല.സോറി, മലയാളമല്ല , മലയാലം! വേരുകൾ സമസ്തം നഷ്ട്ടപ്പെട്ട ഒരു വർഗ്ഗം. നമ്മളൊക്കെ. ഞാനടക്കം.

ആരണ്യകം :

ചെറുപ്പക്കാരൻ : തെറ്റോ ശരിയോ എന്നറിഞ്ഞുകൂടാ. ഞാനിങ്ങനെയൊക്കെയായി. എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ല. കുട്ടിയ്ക്ക് മനസ്സിലാവുന്ന വിഷയമല്ലാത്തതു കൊണ്ട് വിസ്തരിക്കുന്നില്ല. വീട്ടിൽ എല്ലാവരുമുണ്ട്; അമ്മിണീടെ പ്രായത്തിലുള്ള അനുജത്തിയുമുണ്ട്. പക്ഷെ..അവരാരും ഇപ്പോ ക്ലെയിം ചെയ്യില്ല . ഇടയ്ക്ക് അവളെ മാത്രം ഓർമ്മ വരും ..അമ്മിണീടെ അതേ ഛായ. മൃഗമല്ല , ആവരുതെന്നുണ്ട് . നല്ല വീട്, നല്ല കുടുംബത്തിന്റെ അറ്റമോസ്‌ഫിയർ, നല്ല ഭക്ഷണം, ധാരാളം പുസ്തകങ്ങൾ .ഇതൊക്കെ എനിക്കും ഇഷ്ടം! മൃഗമല്ലാത്തതു കൊണ്ടുതന്നെ.
അമ്മിണി : പിന്നെയെന്തിനീ…?
ചെറുപ്പക്കാരൻ : എനിക്കു മാത്രം പോരല്ലോ ഇതൊക്കെ!

വെള്ളം :

വികാരി: ഈറ്റ വീട്ടുകാർക്ക് സംഘം , പരമ്പു നെയ്ത്തുകാർക്കു സംഘം …എന്തായിത്?
തമ്പി : തെറ്റാണോ അച്ചോ ? ഹും ..അറിവില്ലാത്ത ഗലീലിയോ മുക്കുവരെ ആദ്യം സംഘം ചേർത്തത് ആരാണച്ചോ?

മാത്തുണ്ണി: നിന്റെ അപ്പൻ വക്കീൽ സാറ് എനിക്കെതിര് നിൽക്കില്ല. അത് നിനക്കറിയാമോ?
തമ്പി : എന്റപ്പൻ പലതിനും എതിരാണ് : ദിവാൻ വാഴ്ചയ്‌ക്കെതിര് നിന്നു പോയി. ചൂഷണത്തിന് എതിര് നിന്നതു കൊണ്ട് പണക്കാരനാകാതെ പോയി .
വികാരി : നിന്റെയപ്പന് വയസ്സെഴുപതായി . മരിച്ചാൽ പള്ളിപ്പറമ്പിലടക്കണ്ടേ?
തമ്പി : ഹും …നീ മണ്ണാകുന്നു , മണ്ണിലേക്കു തിരിച്ചു ചേരുന്നു ..ശരിയല്ലേ അച്ചാ ? പള്ളിപ്പറമ്പിനു പുറത്തും മണ്ണില്ലേ?

***

ശ്രീ എം മുകുന്ദന്റെ ചെറുകഥ “സിറ്റി ക്ലബ്ബിലെ സായാഹ്‌നം .”
സുന്ദര വസ്തുക്കളുടെ , സുന്ദര മനുഷ്യരുടെ വൈരൂപ്യങ്ങൾ കാട്ടി തന്ന്, മൂർച്ചയുള്ള ഒരു കത്തി കൊണ്ട് നമ്മുടെ ജീവിത ലക്ഷ്യങ്ങളെപ്പറ്റി പുനർചിന്തിപ്പിക്കുന്ന കഥ.

അടച്ചു വച്ച പുസ്തകങ്ങൾ, തിരക്കഥകൾ …എല്ലാം പൊടി തട്ടി തുറന്നാൽ തോന്നും : എത്ര കാലിക പ്രസക്തമാണ് ! ഒരിക്കലും മാറാത്ത ജീവിത സത്യങ്ങൾ.

 

 

താവോ തേ ചിങ് (Verse 28-30)

28

യാങ്, എന്തെന്നറിയുക,
യിന്നിനോടൊപ്പം നടക്കുക.
ലോകത്തെ രണ്ടുകൈയ്യും നീട്ടി സ്വീകരിക്കുക.
ലോകത്തെ നീ സ്വീകരിച്ചാൽ
താവോ എന്നും നിന്നോടൊപ്പം.
നീ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെപ്പോലെയാകും.
വെളുപ്പ്, എന്തെന്നറിയുക,
കറുപ്പിനോടൊപ്പം ചരിക്കുക.
നിന്റെ മാതൃക ലോകം ദർശിക്കട്ടെ,
താവോ നിന്നിൽ ശക്തി പ്രാപിക്കും-
നിനക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തതായി
ഒന്നും ഉണ്ടാവില്ല.
വ്യക്തിനിഷ്ഠം, എന്തെന്നറിയുക,
വ്യക്തിതാല്പര്യമില്ലാതെയിരിക്കുക.
ലോകം എങ്ങനെയോ ,
അങ്ങനെ തന്നെ സ്വീകരിക്കുക.
താവോ നിന്നിൽ വിളങ്ങും,
നീ നിന്റെ സ്വത്വത്തിലേയ്ക്ക് മടങ്ങും.
ലോകമുണ്ടായത് ശൂന്യതയിൽ നിന്ന്,
ഉപകരണങ്ങൾ മരത്തടിയിൽ നിന്നും
വാർത്തെടുത്തതുപോലെ.
മാസ്റ്റർ ഉപകരണങ്ങളെ അറിയുന്നു,
പക്ഷെ മരത്തടിയെപ്പോലെ വർത്തിക്കുന്നു.
അപ്രകാരം, എല്ലാം ഉപയോഗ്യയോഗ്യമാക്കുന്നു.

.29

നിനക്ക് ലോകത്തെ നന്നാകണമെന്നുണ്ടോ?
അത് പറ്റുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല.
ലോകം പാവനമായതാണ്.
അതിനെ നന്നാക്കാൻ ആവില്ല.
നീ അതുമായി കളിച്ചാൽ
അത് ഉടഞ്ഞു പോകും.
നീ അതിനെ ഉപയോഗിച്ചാൽ
അത് നിനക്ക് നഷ്ടമാവും.
മുന്നിൽ നടക്കാൻ ഒരു സമയം
പിന്നിൽ നടക്കാൻ ഒരു സമയം
ചലിക്കാനായി ഒരു സമയം
വിശ്രമത്തിനായി ഒരു സമയം
ഊർജ്ജസ്വലനാകാൻ ഒരു സമയം
തളർന്നിരിക്കാൻ ഒരു സമയം
സുരക്ഷ തേടാൻ ഒരു സമയം
അപകടം നേരിടാൻ ഒരു സമയം;
മാസ്റ്റർ എല്ലാത്തിനേയും, സമഗ്രമായി വീക്ഷിക്കുന്നു.
ഒന്നിനേയും നിയന്ത്രിക്കാൻ ശ്രമിക്കാറില്ല.
അവർ, എല്ലാത്തിനേയും അവയുടെ വഴിയ്ക്കു വിടുന്നു.
വൃത്തത്തിന്റെ മദ്ധ്യത്തിൽ കുടികൊള്ളുന്നു.

30
താവോയെ പിന്തുടരുന്നവർ
ഭരണത്തിൽ, ശക്തി പ്രദർശനം നടത്തില്ല.
ആയുധങ്ങൾ കൊണ്ട് ജയിക്കാൻ ശ്രമിക്കില്ല.
എല്ലാ ശക്തിക്കും എതിർശക്തിയുണ്ടല്ലോ.
എന്തുദ്ദേശിച്ചാലും ,ഹിംസ
ഹിംസയെ തിരിച്ചടിയായി നേരിടുന്നു.
മാസ്റ്റർ സ്വന്തം കർമ്മം ചെയ്യുന്നു ,
പിന്നെ നിർത്തുന്നു.
പ്രപഞ്ചം അനിയന്ത്രിതമാണെന്ന്
അവർ തിരിച്ചറിയുന്നു.
കാര്യങ്ങളെ, സ്വന്തം ചൊൽപ്പിടിക്കുള്ളിൽ
ആക്കുവാനുള്ള ശ്രമം താവോയ്ക്കു വിരുദ്ധം.
സ്വയം വിശ്വാസമുള്ളതിനാൽ , മാസ്റ്റർ,
അന്യരെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഒരുമ്പെടുന്നില്ല.
സ്വയം സംതൃപ്തയായതിനാൽ, മാസ്റ്റർ,
അന്യരുടെ അംഗീകാരം തേടുന്നില്ല.
സ്വയം സ്വീകരിക്കുന്നതിനാൽ
ലോകം മുഴുവൻ അവരെ സ്വീകരിക്കുന്നു.

**

Notes:

(Verse 29 of Tao Te Ching might bring to mind the great lines from the Holy Bible.

Ecclesiastes 3: 1-8

For everything there is a season, and a time for every matter under heaven:

a time to be born, and a time to die;

a time to plant, and a time to pluck up what is planted;

a time to kill, and a time to heal;

a time to break down, and a time to build up;

a time to weep, and a time to laugh;

a time to mourn, and a time to dance;

a time to cast away stones, and a time to gather stones together;

a time to embrace, and a time to refrain from embracing;

a time to seek, and a time to lose;

a time to keep, and a time to throw away;

a time to tear, and a time to sew;

a time to keep silence, and a time to speak;

a time to love, and a time to hate;

a time for war, and a time for peace.’

***

The last line of the Verse 29, also brings to mind the famous lines by Robert Frost:

‘We dance round in a ring and suppose,

But the Secret sits in the middle and knows.’

***

 

 

Whither Goest Thou Lord?

kishkinda Kanda

Kishkindha Kanda getting ready…the first look!

“Quo Vadis, Domine?” Whither Goest Thou Lord?

Take me with you always…a speck of dust clinging at your beautiful feet. What majestic sights you show me all the while!

Josh Groban’s beautiful lyrics are the best to denote my feelings: (Thank you  Kathu for making me listen to this!)

You Raise Me Up

“When I am down, and, oh, my soul, so weary
When troubles come, and my heart burdened be
Then, I am still and wait here in the silence
Until you come and sit awhile with me

You raise me up, so I can stand on mountains
You raise me up to walk on stormy seas
I am strong when I am on your shoulders
You raise me up to more than I can be…”

https://www.youtube.com/watch?v=xj8wHfBKoRU

***