ഉണ്ണായി വാര്യരുടെ നളചരിതം ആട്ടക്കഥയിൽ നിന്നാണ് ആ വരികൾ നമുക്ക് ലഭിച്ചത്.
ആ പ്രതിഭാശാലിയുടെ രചനാപാടവം കഥാപാത്രങ്ങളുടെ വാക്കുകളിൽ തെളിയുന്നു..പുഷ്ക്കരൻ എന്ന ശത്രു എത്ര മനോഹരമായിട്ടാണ് അവതരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്…. എത്ര പുഷ്കരൻമാരെ നാം എല്ലാ ദിവസവും കാണുന്നു!
മജിസ്‌ട്രേറ്റിനും പോലീസിനും കുറ്റവാളികളും കുറ്റ കൃത്യങ്ങളും പുത്തരിയല്ല. ശവശരീരങ്ങളും മറ്റും ജോലിയുടെ ഭാഗമായിട്ട് നിസ്സംഗതയോടെ നോക്കി കാണേണ്ട സ്ഥിതികൾ ഉണ്ടാവും. കല്ലേറും, അടിപിടിയും, ആൾക്കൂട്ട നിയന്ത്രണവും, വെടിവെപ്പും, അങ്ങനെയങ്ങനെ പല തരം സാഹചര്യങ്ങൾ ജോലിയിൽ നേരിടേണ്ടാതായി വന്നേയ്ക്കും. തുടർച്ചയായി അത്തരം ഫീൽഡ് പോസ്റ്റിങ്ങ് ചെയ്യുമ്പോൾ അൽപ്പം സമാധാനമുള്ള ഒരു അസ്‌സൈന്മെന്റ് കിട്ടിയെങ്കിൽ എന്ന് വരെ തോന്നുകയും ചെയ്യും.
എവിടെ ചെന്നാലും, നമ്മൾ നേരിടേണ്ടത് മനുഷ്യനെ ആണെന്നും, മനുഷ്യനോളം ക്രൂരത പ്രകൃതിയിൽ മറ്റൊരു ജീവജാലത്തിനും കാട്ടാനാവില്ല എന്നും കാലക്രമേണ മനസ്സിലാവുന്നു.
ആ ഫോട്ടോ ഒരിക്കൽ കൂടി കണ്ടു. മധുവിന്റെ നിസ്സഹായത നിറഞ്ഞ നിൽപ്പാണ് എഴുതാൻ തോന്നിച്ചത്.
നരഭോജികൾ എന്നും മറ്റും വിളിക്കേണ്ടത് മനുഷ്യനെ തന്നെയാണ്. ഒരു കടുവയും പുലിയും ആ സാധുവിനെ ഇരുമ്പു വടി കൊണ്ട് അടിച്ചു കൊന്നു കൊലവിളിച്ചിട്ടു, ആനന്ദിച്ചു ഫേസ്ബുക്കിൽ പോസ്റ്റ് ചെയ്യില്ല. നമ്മൾ ചെയ്യും, മനുഷ്യരായ നമ്മൾ.
അതിക്രൂരമായി കൊല്ലപ്പെട്ട കുഞ്ഞിന്റെ ശവവും കൊണ്ട് കളക്ടറേറ്റ് പടിക്കൽ നിലവിളിച്ചെത്തിയ മാതാപിതാക്കളെ കാണേണ്ട സാഹചര്യം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ചതിച്ച പുരുഷന്റെ വിവാഹ നാൾ ആസിഡ് കൊണ്ട് പക വീട്ടി സായൂജ്യമടഞ്ഞ, ഇരുപതുകാരിയെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. പിഞ്ചുപെൺകുട്ടിയെ ഉപദ്രവിച്ചു കൊന്നിട്ട്, മെഡിക്കൽ ചെക്കപ്പിന് യാതൊരു കൂസലുമില്ലാതെ നിൽക്കുന്ന യുവാവിനെ കണ്ടിട്ടുണ്ട് . മരുമകളെകൊന്ന കേസിൽ, ‘അത് പിന്നെ ഗ്യാസ് സിലിണ്ടർ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു പോയതാണ്’ എന്ന് ചൊല്ലിയ അറുപതുകാരിയെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ബിസിനസ്സ് പാർട്ണറെ കൊന്നതിന് ജയിൽ ശിക്ഷ അനുഭവിക്കുന്ന എംബിഎ ക്കാരിയെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ജോലി നൽകിയ വലിയ പാഠം : മനുഷ്യനോളം ദുഷ്ടത ഈ ലോകത്തിൽ മറ്റൊരു ജന്തുവിനും ഇല്ല.
ജന്തുക്കൾ സ്വരക്ഷയ്ക്കും വിശപ്പിനും വഴങ്ങി ആക്രമിക്കുന്നു. ഇണയെയും കുഞ്ഞുങ്ങളേയും തൊട്ടു കളിച്ചാൽ അക്രമാസക്‌തരാവുന്നു . പക്ഷെ അവ മേൽപ്പറഞ്ഞ രീതികളിൽ കൊല്ലില്ല. ഒരിക്കലും സ്വന്തം കൃത്യങ്ങളിൽ നിഗളിക്കില്ല. പത്തു പേരുടെ കൈയടി നേടാൻ ‘ കണ്ടോ ഞാൻ കൊന്ന എന്റെ വർഗ്ഗത്തിലെ മറ്റൊരുവനെ ‘ എന്ന് വീരവാദം മുഴക്കില്ല. കൊന്നതിനു ന്യായീകരണമായി സാഹിത്യമോ, രാഷ്ട്രീയമോ, ലഹരിയോ കൂട്ടുപിടിക്കില്ല. അത് മനുഷ്യ വർഗ്ഗ സ്‌പെഷ്യലിറ്റി!
റോഡിൽ ചോരയൊലിച്ചു കിടക്കുന്ന വ്യക്തിയെ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിക്കാൻ നാം ഭയപ്പെടുന്നു. വീഡിയോ എടുത്തു പോസ്റ്റ് ചെയ്യും. അതും മനുഷ്യനിർമ്മിതമായ ഒരു പോംവഴി!
മധുവിന്റെ പടത്തിനു മുൻപിൽ എനിക്ക് എന്നോട് പറയാൻ ഒന്നേയുള്ളൂ. ജീവനുള്ള കാലം വരെ, എന്റെ കാഴ്ചയിൽ എവിടെയെങ്കിലും നിലവിളിക്കുന്ന ഒരു ജീവിയുണ്ടെങ്കിൽ, ദൈവമേ ആ കരച്ചിലിന് എന്നാൽ ആവും വിധം സമാധാനം ചെയ്യാൻ നീ എനിക്ക് ശക്തി നൽകേണമേ. അത് ആരു തടഞ്ഞാലും, അവരെ മറികടന്നു നടക്കാനുള്ള ധൈര്യം നീ എനിക്ക് തരണമേ.
വിശന്നു കരയുന്നവനെ അടിച്ചുകൊല്ലുന്ന വർഗ്ഗത്തിൽ ജനിച്ചവർ എന്ന പേര് വേണ്ട.
വിശന്നു കരയുന്നവന് ചോറ് കൊടുക്കുന്ന വർഗ്ഗത്തിൽ പിറന്നവർ എന്ന പുണ്യം വേണം.
**
“ഭൂഖേ ഭജൻ ന ഹോയ് ഗോപാല !
ലേ തേരി ഖണ്ഡി, ലേ തേരി മാല! ”
വിശക്കുന്ന വയറിനു പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ആവില്ല. അന്നമാണ് ഏറ്റവും വലിയ അനുഗ്രഹം. അത് കൊണ്ട് ആദ്യം വിശന്നു കരയുന്നവരുടെ വിശപ്പകറ്റണം എന്ന് വിവക്ഷ.
സോമാലിയ എന്ന രാജ്യം, ഒരു പക്ഷെ നിങ്ങളും ഞാനും അറിയുന്നത്, അവിടത്തെ മെലിഞ്ഞുണങ്ങിയ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പടങ്ങൾ കണ്ടിട്ടാവും. അതിരൂക്ഷമായ ഭക്ഷ്യകെടുതിയുടെ ഒരു കാലത്തെ ദൃശ്യങ്ങളിലാവാം. പണ്ട്, ഒരു കൊതിയൻ കഴുകൻ, കുഞ്ഞു മരിക്കാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന ആ ഫോട്ടോ ഓർമ്മയില്ലേ? അത് സുഡാനിൽ ! കെവിൻ കാർട്ടർ എന്ന ഫോട്ടോഗ്രാഫറുടെ കഥ ഓർക്കുന്നില്ലേ?
ഇന്ന് ഞാൻ അത് പോലെ ഒരു കുഞ്ഞിനെ കണ്ടു. വയസ്സ് ഒന്നര. കണ്ടാൽ ഞെട്ടി പോകും. എല്ലും തോലും. ഒരു മൂന്ന് മാസത്തെ വളർച്ച കാണും.കുട്ടിയുടെ മാതാവ് അടുത്ത കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചു, വീട്ടിലാണ്. ഈ പെൺകുഞ്ഞിന് ഭക്ഷണം, രാത്രിയിൽ ഒരു നേരം വന്നു അമ്മ കൊടുക്കുന്ന മുലപ്പാൽ.
‘മാഡം, അക്യൂട്ട് malnourishment ! ആറു മാസം കഴിഞ്ഞു കിട്ടേണ്ട ഭക്ഷണം കിട്ടാതെ ഈ അവസ്ഥ ആയതാണ്. അതിനിടയിൽ, അവർ അടുത്ത കുട്ടിയെ പ്രസവിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഈ കുഞ്ഞിന് പതുക്കെ ആഹാരം കൊടുത്തു തുടങ്ങി.’ മിടുക്കിയായ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു. ‘ നിരക്ഷരത, പിന്നെ ഗ്രാമത്തിലെ വ്യാജ വൈദ്യന്റെ ഉപദേശവും ! വളരെ കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടാണ് കുഞ്ഞിനെ സർക്കാർ ആശുപത്രിയിലെ സ്പെഷ്യൽ സെന്ററിൽ പ്രവേശിപ്പിച്ചത് !’
കുട്ടിയുടെ അച്ഛനോട് ഞാൻ ചോദിച്ചു: ‘ അതെന്താ ഭക്ഷണം കൊടുക്കാത്തത്?’ ‘അവൾക്കു ദഹനത്തിന് പ്രശ്‌നം .പിന്നെ മുലപ്പാൽ ഒരു നേരം ഭാര്യ വന്നു കൊടുക്കുന്നുണ്ട് !’
ബുന്ദേൽഖണ്ഡിലെ ഒരു ചരിത്ര പ്രസിദ്ധമായ ജില്ലയാണ് ജലൗൺ. ഈ ജില്ലയിൽ, കാല്പി എന്ന താലുക്കിലാണ്,1857ഇൽ , ഝാൻസി റാണിയും, താന്ത്യ തോപ്പിയും കൂട്ടരും യുദ്ധനീതി മെനയാൻ ഒന്നിച്ചു കൂടിയത്. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകൂടത്തിന്റെ ബാക്കി പത്രങ്ങളായി, കോട്ടയുടെ അവശിഷ്ടങ്ങളും , സെമിത്തേരിയും ഒക്കെയുണ്ട്.
ആക്രമണത്തിൽ കൊല്ലപ്പെട്ട ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ സ്ത്രീകളേയും കുട്ടികളേയും ‘ബിഹാഡ് ‘ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന, കുടിവെള്ളം പോലും കിട്ടാത്ത മുൾച്ചെടികൾ നിറഞ്ഞ കാട്ടിൽ ഉപേക്ഷിച്ച ചരിത്രം നാട്ടുകാർ എന്നോട് പറഞ്ഞു. അവരൊക്കെ ദാരുണമായി മരിച്ചു. ക്ഷോഭം മൂത്ത വെള്ളക്കാർ തകർത്ത പ്രക്ഷോഭകാരികളുടെ കോട്ടയുടെ ഒരു അംശം ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു.
അക്ബറുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ബീർബൽ കല്പി നിവാസിയായിരുന്നു എന്ന് രേഖകൾ! നമ്മൾ ഉപേക്ഷിക്കുന്ന തുണി കഷ്ണങ്ങളിൽ നിന്നും ഏറ്റവും സുന്ദരമായ പേപ്പർ ഉണ്ടാക്കുന്ന കല, നൂറ്റാണ്ടുകളായി, ഇവിടത്തെ ചെറുകിട വ്യവസായികൾ ചെയ്തു വരുന്നു.
ജോലി തിരക്കിൽ , വ്യാസന്റെ ജന്മ ഭൂമിയെന്നും അവകാശപ്പെടുന്ന സ്ഥലങ്ങൾ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
‘ചത്തതിനൊക്കുമേ ജീവിച്ചിരിക്കിലും’ എന്ന മട്ടിൽ കണ്ട പട്ടിണിക്കോലമാണ് കണ്ണിന്റെ മുൻപിൽ. ദൈവമേ, ഝാൻസി റാണിയുടെ കഥയുറങ്ങുന്ന നാട്ടിൽ, എല്ലും തോലുമായ സ്ത്രീകൾ പ്രസവിച്ചിടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങൾ. കൊടുംദാരിദ്ര്യം എന്ത് എന്ന് നേരനുഭവം കിട്ടുമ്പോൾ, ബീര്ബലിനെയും, വ്യാസനെയും, ബ്രിട്ടീഷുകാരെയും ഓർക്കാൻ എവിടെ സമയം? ഒരു തുള്ളി മഴ പെയ്യാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന മനുഷ്യരും, കന്നുകാലികളും.
മഞ്ഞയും നീലയും കലർന്ന നിറത്തോടെ സൂര്യ വെളിച്ചത്തിൽ, യമുന നദി തിളങ്ങുന്നു. സൂര്യ പുത്രിയാണല്ലോ യമുന. പുരാണ കാലത്തെ സൂര്യ മന്ദിരം നദീ തീരത്തുണ്ട്. ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്: മണ്ണിന്റെ നിറമുള്ള ധോത്തി അണിഞ്ഞ ഒരു വയസ്സായ കർഷകൻ, യമുനയിൽ തർപ്പണം ചെയുന്നു.
അഹം എന്ന ഭാവം കുറയാനായിട്ടാവും, ദൈവം എന്നെ കല്പിയിലോട്ടു പറഞ്ഞു വിട്ടത്.
അടുത്ത തവണ ചരിത്രസ്ഥലികൾ സന്ദർശിക്കാം. പാലം കടന്നു. ഉറൈ എന്ന് നാട്ടുകാർ വിളിക്കുന്ന ജലൗൺ, ഇനിയും വരാം.
**
Voltaire said, “Those who can make you believe in absurdities can make you commit atrocities.”
Recently two interesting news got my attention.
The first was about a very rich community enclave in Europe which preferred through a referendum “to pay a fine” than “to take in refugees”, since “they had worked hard all their lives and they deserved their beautiful village. The refugees coming in, even if it were ten families would spoil the whole set up and besides, the kids would not know English.”
The second was an article written about the research study by a Professor of Psychology at Berkeley, in which based on a personal escapade (he literally escaped from being crushed onto the tarmac by a Mercedes driver who jumped the traffic lights) he analysed whether too much money leads to a sense of entitlement and a superiority that gives a damn (or at least its equivalent in a metaphorical sense) to other human beings who happen to be around the vicinity.
Why were the news thought provoking? One often reads newspapers that highlight the atrocities committed by “rich and spoilt people” on a roll. If they shoot dead innocents, plough over sleeping roadside vendors, kill teenagers who overtake them in humble vehicles- the grist keeps getting added to the mill. I had presumed that it was a problem with the noveau riche in particular parts of the world. Until I read a few years before about the behaviour of an internationally top shot Monetary Fund director and then discovered that the Tehelkaeque issues of India were also common across the inhuman grazing lands of power play in the world.
*****
(From the book: The Power of Myth)
BILL MOYERS: We seem to worship celebrities today, not heroes.
JOSEPH CAMPBELL: Oh, yes that’s too bad. A little questionnaire was sent around one of the high schools in Brooklyn: What would you like to be? And two-thirds of the students said a celebrity. And no notion of having to achieve something, you know —
BILL MOYERS: Just to be known.
JOSEPH CAMPBELL: Just to be known, and have fame — name and fame. It’s too bad.
BILL MOYERS: But does a society need heroes?
JOSEPH CAMPBELL: Yes, I think so.
*******
So does it mean, it all evolves to nurture than nature?
May be we should bring up our children with some basic lessons:
That to be human means to be considerate and compassionate.
That the world needs the true riches of the great human heroic soul.
A hero who respects another’s rights as equal to his/her own. Who will act to protect and not harm. Who will not abstain from a helping hand when he/she can.
Maybe then the absurdity of believing in a sense of entitlement due to x, y or z ( gender, skin colour, riches, nationality, position, stature, power, x, y, z..) will cease and the ability to commit atrocities with impunity on ‘others’ will stop.
I would love to read about a true hero soon.
****
Read:
https://www.1843magazine.com/features/does-power-really-corrupt
Ministhy S Nair 