Minda Praani by Veeran Kutty (Poetry Translation from Malayalam)

 

“Minda-Praani” , a poem by  Prof. Veeran Kutty

(  This poem won the Kerala Sahitya Academy Award recently)

***************************

Translation from Malayalam:

Dumb Beast

It is very convenient-

The assurance,

That the Dead shall not rise again.

Treat them with utmost disregard,

They will not raise a whimper.

 

That guy in the mortuary,

Who cracks open the skull

With a hammer,

He gives a damn

That it was once a man.

The lad in the stone quarry,

Will display more care and compassion.

 

Inside the gaping stomach,

Brains, liver and the ilk are dumped

Before the sewing: a sight to watch!

School kids will stitch up a torn ball

Better than that.

Anyone, can commit any atrocity,

On those bereft of refuge, right?

 

The House of the Dead

Can be identified by the tent

In the front yard.

Someone will drag an old, greying tarpaulin,

Someone else will stretch it haphazardly:

The edges and corners all awry.

The  effrontery is because

The one to take umbrage has left.

The  play tents made by kids will have more finesse.

 

It was  his last chance to lie

Decked up

That was snuffed out with two white drapes.

How resplendent he was during his wedding!

 

Never would a guest feel unwelcome in his home,

A  more generous host was hard to find.

What of it, anyway?

Those who came to see him for the last time

Were offered neither a seat

Nor a drop of water.

 

While digging the grave, why was there

No space  left for him

To turn on his side at least?

Who knows how long he has to be in there?

 

However,

The relief that he has finally departed

Shall be celebrated by serving payasam*,

During the Feast for the Dead.

 

Everyone is busy competing

In his name,

To do all that he abhorred.

No wonder then,

That the Dead never return.

***

Payasam: a special sweet gruel made of milk, jaggery or semolina, cashew nuts, raisins et al.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

തോലന്റെ ചക്ക

ഞാൻ എരുക്ക് തപ്പി ഇറങ്ങിയതായിരുന്നു…എത്തി ചേർന്നത് തോലനിൽ!!!

തോല കവിയെ പറ്റി പണ്ട് ഐതിഹ്യമാലയിൽ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. സംസ്കൃതവും മലയാളവും നല്ല കൈത്തഴക്കത്തോടെ, ഫലിതരൂപേണ പ്രയോഗിച്ചു വന്ന അതിബുദ്ധിമാൻ.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ ‘nemesis’ ആയിരുന്ന ചക്കിയെന്ന സ്ത്രീയെ കുറിച്ച് എഴുതിയ പല വരികളും, പൊങ്ങച്ച സഞ്ചി കൊണ്ട് നടക്കുന്നവർക്ക് നല്ല പരിഹാസമാണ്.

‘അന്നൊത്ത പോക്കീ! കുയിലൊത്ത പാട്ടീ!
തേനൊത്ത വാക്കീ! തിലപു‌ഷ്പമൂക്കീ!
ദരിദ്രയില്ലത്തെ യവാഗുപോലെ
നീണ്ടിട്ടിരിക്കും നയനദ്വയത്തീ!’

അരയന്നത്തെ പോലെ നടക്കുന്നവളേ
കുയിലിന്റെ ശബ്ദ മാധുര്യമുള്ളവളേ
തേൻ പോലെ വാക്കുകൾ മൊഴിയുന്നവളേ
എള്ളിൻപൂ പോലത്തെ മൂക്കുള്ളവളേ
പാവപ്പെട്ട ഇല്ലത്തെ, ധാന്യമണികൾ പോലെ
നീണ്ടതായ കണ്ണുകൾ ഉള്ളവളേ!!

(കുറച്ചു അരി കൊണ്ട് ധാരാളം പേരെ ഊട്ടണമല്ലോ! അല്ലെങ്കിൽ, ധാരാളം നാൾ കുടുംബം നടത്തണമല്ലോ…അപ്പോൾ യവാഗു-ധാന്യമണികൾ, പ്രയോഗത്തിൽ നീണ്ടിരിക്കുമല്ലോ !)

എന്തായാലും പഠിപ്പില്ലാത്ത സ്ത്രീ പറഞ്ഞു: ‘എന്നെ ഇങ്ങനെ പോക്കി, വാക്കി എന്നൊന്നും വിളിക്കേണ്ട..നല്ല വാക്കുകൾ വേണം!’

അങ്ങനെ തോല കവി നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് സംസ്‌കൃത ശ്ലോകം ഉണ്ടാക്കി ചൊല്ലി പോലും:

‘അർക്കശു‌ഷ്കഫലകോമളസ്തനീ!
ശർക്കരാസദൃശ ചാരുഭാ‌ഷിണീ!
തന്ത്രിണീദല സമാന ലോചനേ!
സിന്ധുരേന്ദ്രരുചിരാമലദ്യുതേ!’

ചക്കിയെ കൊണ്ട് തോലനെതിരെ ഒരു # മി ടൂ തുടങ്ങാൻ വകുപ്പുള്ള വക ആ വരികളിലുണ്ടല്ലോ.

പല വിവക്ഷകളിൽ , ‘ ഗണപതി വാഹനായരി നയന’
( പൂച്ചക്കണ്ണി ! എലിയുടെ ‘അരി ‘ / ശത്രുവായ പൂച്ച.)
പിന്നെ ‘ ദശരഥ നന്ദന സഖ വദന’
(ഹനുമാന്റെ മുഖം? കുരങ്ങി.!!!)
എന്നുമൊക്കെ വായിക്കാൻ സാധിക്കുന്നു.

**
പൊട്ടി ചിരിപ്പിക്കുന്ന പല ഭാഷാ പ്രയോഗങ്ങളും, കവിതകളും, കഥകളും, കണ്ടെത്താൻ ബുദ്ധിമുട്ടില്ല…പുസ്‌തകം കിട്ടാനാണ് പാട് !

സി വി രാമൻ പിള്ളയുടെ പ്രഹസനങ്ങൾ കിട്ടാനില്ല! പണ്ട് ഞാൻ കൊതിയോടെ പത്താം ക്ലാസ്സിൽ വയ്ച്ചു ‘ കുറുപ്പില്ലാ കളരിയും, പാപി ചെല്ലുന്നിടം പാതാളവും’ മറ്റും ഒരു ടീച്ചറോട് ചോദിച്ചു വായിച്ചതായി ഓർമ്മ … ഇതൊന്നും സുലഭമല്ലാത്തത് എന്താണാവോ ?

അരവിന്ദന്റെ ‘ ചെറിയ മനുഷ്യരും വലിയ ലോകവും ‘ തരാൻ അണ്ണനോട് കാല് പിടിച്ചിട്ടും ഒരു രക്ഷയുമില്ല !
‘ഒരു കോപ്പി മാത്രമേ ഉള്ളൂ …വേണമെങ്കിൽ ഇവിടിരുന്നു വായിച്ചോ…’ എന്നാണ് കർക്കശ മറുപടി .

പിന്നെ രക്ഷ ഇന്റർനെറ്റ് തന്നെ…അങ്ങനെ തോലനെയെങ്കിലും വീണ്ടു കിട്ടി…പല ഗൂഗിൾ ഗ്രൂപ്സ് തോല കവിക്കായി ഉണ്ടെന്നും മനസ്സിലായി!

‘പനസി ദശായാം പാശി’
ചക്കി പത്തായത്തിൽ കയറി…ഭാഷയുടെ ഗൂഢ-ചിരികൾ വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും നമുക്ക് വേണ്ടേ?
**
നന്ദി

https://ml.m.wikisource.org/wiki/ഐതിഹ്യമാല/തോലകവി

എന്തരോ മഹാനുഭാവുലു…

ചില ദൃശ്യങ്ങൾ ദൃഷ്ടി ഗോചരമാവുമ്പോൾ ( ഹ, എത്ര കഠിനമായ, ആർക്കും മനസ്സിലാവാത്ത ഭാഷ പ്രയോഗം! നമ്മുടെ തരൂരിന്റെ epicaricacy പോലെ ! schadenfreude എന്ന German വാക്കായിരുന്നു അതിലും എളുപ്പം 🙂 ) ത്യാഗരാജ കൃതിയിലും ആക്ഷേപഹാസ്യം ശ്രവിച്ചു പോകുന്നു.

1 സലഹകാർ: യാതൊരു കുഴപ്പവുമില്ലാതെ ‘നടന്നു’ പോകുന്ന വിഭാഗങ്ങളിൽ , സ്പീഡ് കൂട്ടുവാനായി, പെട്ടെന്ന് ‘സലഹകാർ ‘ എന്നൊരു കാർ , അന്യഗൃഹ ജീവിയെ മാതിരി, ഇറക്കുമതി ചെയ്യുമ്പോൾ, ഈ പാട്ട് ഓർമ്മയിൽ വരുന്നു.
ഈ കാർ ഒരു സാധാരണ അംബാസിഡർ കാറല്ല : അതൊരു വ്യക്‌തിയാകുന്നു. സർക്കാര് വഹ ശംബളം പറ്റുന്ന ഉപദേഷ്ടാവ് ! സലാഹ് , അതായത് ഉപദേശം, ധാരാളമായി കൊടുക്കാനുള്ള പണിയാണ് ഇവരുടേത്.
( നമ്മുടെ മാർത്താണ്ഡവർമ്മയിലെ സുന്ദരയ്യൻ, ചാണക്യ വംശജരിൽ പെടുത്താനാവുന്ന ഈ മഹാനുഭാവരിൽ പ്രമുഖനാണ് .)
വർഷാനുവർഷം എഴുതി തള്ളാവുന്ന നോൺ പെർഫോമിംഗ് അസ്സെറ്സ്‌ വകുപ്പിൽ പെടുത്താം. സാധാരണ ഗതിയിൽ, ഇലക്ഷന് അടുത്തായി ഇത്തരം കാറുകൾ ധാരാളമായി ഇറക്കാറുണ്ട് . കാറോടിക്കാനുള്ള കഴിവുകൾ ഏകദേശം സമമാണ്. വായ തുറക്കാത്തവനായിരിക്കണം.

2 അതിരിക്ത ചാർജുകാരൻ : ഒരു പണിയിൽ ഇരികുമ്പോൾ, തലക്കു വെളിവുള്ള ആരും ഏറ്റെടുക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്ത എക്സ്ട്രാ ചാർജ് അഥവാ ചുമതല, ചുമ്മാതെ, സ്വന്തം ശിരസ്സു കുനിച്ചു വാങ്ങി വാഴുന്നവരാണ് ഈ മഹാനുഭാവലുകൾ.
യാതൊരു വിവരവും ഇല്ലാതെ, ഞാൻ കഴിഞ്ഞേ അമേരിക്കൻ പ്രസിഡന്റ് വരെ വരൂ, എന്ന മട്ടിൽ, ( കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല – വസ്തുതകൾ സാധൂകരിക്കുന്നു ) തലപ്പത്തിലിരിക്കുന്ന ബോസ്-നെ നിർമാല്യവും, ഉച്ചപൂജയും, ദീപാരാധനയും ചെയ്‌തു പ്രീതി പെടുത്തി, മറ്റുള്ളവരെ വട്ട ‘പൂജ്യമാക്കുന്നവരാണ്’ ഈ മഹാന്മാർ.
ഉദാഹരണത്തിനായി, സ്ത്രീ ശാക്തീകരണം എന്ന് കേട്ട് കേഴ്‌വി ഇല്ലാത്തവൻ, അത്തരം ജോലികളുടെ തലപ്പത്തെത്തുമ്പോൾ, അതിരിക്ത ചാർജുകാരനാവുമ്പോൾ, ബോസ്സ്നെ അയ്യപ്പ സ്വാമികളെ പോലെ പൂജിക്കുമ്പോൾ, കർണാടക സംഗീതം തന്നെ ശരണം.

3 . ഇൻക്വിറി കമ്മീഷൻ : പണ്ട് കോപ്പി പേസ്റ്റ് ഇല്ലാതിരുന്ന നാളുകളിൽ, എന്തോരം കഷ്ട്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവും ഇത്തരം മഹാനുഭാവലുകൾ എന്ന് ഓർത്തു പോകാറുണ്ട്.
എന്ത്, എവിടെ, എപ്പോൾ, സംഭവിച്ചാലും, തലയൂരാനുള്ള ഏറ്റവും നല്ല മാർഗ്ഗമാണ് ഇത്തരം ഇൻക്വിറി കമ്മീഷൻ.
ഒറ്റയാൾ പട്ടാളമാകാം, രണ്ടു യോദ്ധാക്കളാകാം, മൂവർ സിനിമയുമാവാം. എന്തായാലും, ഗവൺമെൻറ് വള്ളം, വണ്ടി, കാലാൾ, കുതിര…എല്ലാം സുസജ്ജം. ഏകദേശം ഒരു മൂന്ന്, നാലു മാസം, സുഖം പരിപാടി. മിക്കവാറും ആരും വായിക്കാത്ത, ഒരു അഞ്ഞൂറ് പേജുള്ള റിപ്പോർട്ട് സുബ്മിറ്റ് ചെയ്യുന്നതോടെ ആ കമ്മീഷൻ ദീർഘ നിദ്രയിൽ മുഴുകുന്നു.
ഒരിക്കൽ ഞാൻ കുത്തിയിരുന്നു ഇത്തരം ഒരു മഹാ പ്രബന്ധം വായിച്ചു തീർത്തു: ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന യാതൊന്നും ഞാൻ കണ്ടില്ല…തുടങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ അവസാനം എന്താകുമെന്നു അറിയുന്ന ഒരു അഗത ക്രിസ്റ്റീ നോവൽ പോലെ തോന്നി. ഖജനാവ് കാലിയായത് മിച്ചം. കോടതിയിൽ, ഈ നോവലിന്, കടലാസ് വില പോലും കിട്ടിയതുമില്ല.

എന്തരോ എന്തോ!!
***

 

 

വേരുകൾ മണ്ണിനടിയിൽ …

‘ഒന്നിനൊന്നോടു സാദൃശ്യം ചൊന്നാൽ ഉപമയാമത്’… ഉദാഹരണം : ‘ മന്നവേന്ദ്ര തിളങ്ങുന്നു ചന്ദ്രനെ പോലെ നിൻ മുഖം’ എന്നൊക്കെ ഹൈസ്കൂളിൽ പഠിച്ചിരുന്നു. മന്നവേന്ദ്രന്റെ മുഖവും ചന്ദ്രനും ഒരു പോലെ എന്ന് കവിക്ക് തോന്നി.
നല്ല പണക്കിഴിയും , സുന്ദര സ്തുതിയും ഒരു പക്ഷെ ആലോചിച്ചപ്പോൾ ‘ മറ്റൊന്നിൻ ധർമ്മ യോഗത്താൽ, അത് താനല്ലയോ ഇത് എന്ന് വർണ്യത്തിലാശങ്ക ഉൽപ്രേക്ഷാഘ്യയലംകൃതി’, എന്നും ബോധിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം.

എന്തായാലും ബോസ്-നെ പ്രകീർത്തിക്കുന്ന കല, കവി മാത്രമല്ല, കവിത തീരെ തൊട്ടു രുചിക്കാത്ത മനുഷ്യർ വരെ അഭ്യസിച്ചിട്ടുള്ള ഒന്നാകുന്നു. സ്വാഗത പ്രസംഗങ്ങളിലാണ് ഈ കല അതിന്റെ സകല മസിലുകളും വികസിച്ചു ഒരു മിസ്റ്റർ യൂണിവേഴ്‌സ് രൂപത്തിൽ ജനങ്ങളെ സ്തംഭിപ്പിക്കുന്നത്!

അത് വരെ തമ്മിൽ തമ്മിൽ കടിച്ചു കീറുന്ന പുലിയും എലിയുമെല്ലാം, വളരെ രമ്യതയിൽ അന്യോന്യം പ്രശംസിക്കുന്നത് കേട്ടാൽ; ഒന്നുകിൽ ഇത് വരെ ഞാൻ കണ്ടതും, കേട്ടതുമൊന്നും ശരിയായിരുന്നില്ല എന്നോ അല്ലെങ്കിൽ ഇവർക്കൊക്കെ ഇതെന്തു പറ്റി എന്ന് സിനിമ സ്റ്റൈലിൽ ഞെട്ടാനോ മാത്രമേ നമുക്ക് കഴിയൂ.

ഹിന്ദിയിൽ ഷായറി എന്നൊരു സംഭവമുണ്ട്…മിർസ ഗാലിബ് ൻറെയും , ഫെയ്‌സ് അഹ്മദ് ഫെയ്‌സ് ന്റെ യും മുന്നവർ റാണ യുടെയും മറ്റും കവിത ശകലങ്ങൾ ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനും ഉദ്ധരിച്ചു കൊണ്ട് ‘ മന്നവേന്ദ്രനെ’ എടുത്തു പൊക്കുമ്പോൾ ആൾകൂട്ടത്തിൽ നിന്നും, ചില ശിങ്കിടികൾ ‘ വാഹ് വാഹ് !’ എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഉത്സാഹം വർദ്ധിപ്പിക്കാറുണ്ട്.

‘ മാന്യവർ ‘ എന്ന് സംബോധന ചെയ്യുമ്പോൾ, പലപ്പോഴും ‘ പറ്റിയ കക്ഷിയെയാണ് ഇങ്ങനെ വിളിക്കുന്നത് ‘, എന്ന് നാം വീർപ്പു മുട്ടുന്ന ചില നിമിഷങ്ങളുണ്ട് . പിന്നെ നാടോടുമ്പോൾ നടുവേ ബാറ്റ ഷൂസുമിട്ടു നമുക്കും ഓടാം എന്ന് കരുതി മിണ്ടാതിരിക്കാറാണ് പതിവ്.

മീറ്റിംഗ് തുടങ്ങുന്നത് വരെ ബോസ്-നെ ചീത്ത വിളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നവൾ/ ന്നവൻ , അദ്ദേഹം നല്ല ഒന്നാന്തരം വിടുവായത്തം പറയുമ്പോൾ, വാ തുറന്നു വാഹ്, വാഹ്, ടോപ് പിച്ചിൽ ചിരി രൂപത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തുന്നത് കണ്ടിട്ടുണ്ട് . ‘ സർ താങ്കളുടെ ഗൈഡൻസ് കാരണം ഞാൻ അത് ചെയ്തു തീർത്തു ,’ എന്നും കൂടി കടുക് വറുത്തിട്ടു വാങ്ങി വയ്ക്കുമ്പോൾ, ഇനി കുറച്ചു കറിവേപ്പില വേണോ രുചി കൂട്ടാൻ? രണ്ടു മണിക്കൂറോളം നിന്റെയൊക്കെ കുറ്റംപറച്ചിൽ കേട്ട സമയം ഞാൻ നട്ട് പിടിപ്പിച്ചതാണ് – വളർന്നു കായ്ച്ചു കേട്ടോ എന്ന് പറയാൻ തോന്നും. ‘ മന്ദ ചേഷ്ടനായ് നിന്നു ഞാനുമാമന്ദീരാംഗണ വീഥിയിൽ …’ എന്ന് വിവരിക്കാം..

വർഷാവർഷം പെർഫോമൻസ് റിവ്യൂ ഒപ്പിടുന്ന സമയമാണ് പൂന്താനം എന്ത് ദീർഘദർശിയായിരുന്നു എന്ന് ശ്ലാഘിച്ചു പോകുന്നത്! ‘കോലകങ്ങളിൽ സേവകരായിട്ടു കോലം
കെട്ടി ഞെളിയുന്നിതു ചിലർ ‘, എന്ന് എഴുതിയത് ‘ ഔട്‍സ്റ്റാൻഡിങ് / എസ്‌സില്ലെന്റ്’ റേറ്റിംഗ് നേടാനുള്ള മനുഷ്യ ത്വരയെ പറ്റിയായിരുന്നു എന്ന് ബോധ്യമാകുന്നു.

 

ട്രാൻസ്ഫർ ലിസ്റ്റ് വരുമ്പോൾ ഞാൻ വീണപൂവിലെ ചില വരികൾ സ്മരിക്കാറുണ്ട് : ‘ വൈരാഗ്യമെറിയോരു വൈദികനാട്ടെ ,ഏറ്റ വൈരിക്കുമുന്പുഴറിയോടിയ ഭീരുവാട്ടെ , നേരെ വിടർന്നു വിലസീടിന നിന്നെ നോക്കി ആരാകിലെന്തു മിഴിയുള്ളവർ നിന്നിരിക്കാം…’ രണ്ടു ദിവസങ്ങൾ പിന്നെ അത് മാത്രമേയുള്ളു മിഴിച്ചു നോക്കാനുള്ള സാധനം.
ഭൂമി കറങ്ങുന്നത് ജോലിയാകുന്ന അച്ചുതണ്ടിലാണ്‌ എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ, തലങ്ങും വിലങ്ങും ഈ ലിസ്റ്റ് വാട്ട്സ് ആപ് വഴിയും, മെയിൽ വഴിയും ആളുകളുടെ ഉറക്കം കെടുത്തും.

‘ അയ്യോ ! ആരോടെങ്കിലും പിന്നെയും യുദ്ധത്തിന് പോയോ?വലിയ ഗ്ലാമർ ഇല്ലാത്ത പോസ്റ്റാണല്ലോ?’ എന്ന് പറയാൻ ആഗ്രഹിച്ചും കൊണ്ട് അഭ്യദയകാംഷി പറയുന്നത് ഇപ്രകാരമാണ് : ‘കോൺഗ്രാചുലേഷൻസ് ! വെൻ ഈസ് ദി ട്രീറ്റ്?’

‘ പഞ്ചാര വിറ്റു നടന്നു കുഞ്ചു , പഞ്ചാര കുഞ്ചുവെന്നു പേര് വന്നു…പഞ്ചാര തിന്നു മടുത്തു കുഞ്ചു, ഇഞ്ചി കടിച്ചു രസിച്ചു കുഞ്ചു…’ ഹിന്ദിയിലോട്ടു മൊഴിമാറ്റം ചെയ്യാനുള്ള വൈദഗ്ദ്ധ്യം പോരാത്തതിനാൽ നമ്മൾ ചേരയുടെ നടുക്കണ്ടം തിന്നാൻ തുടങ്ങും: ‘ ബഹുത് ശുക്രിയ…സരൂർ , സരൂർ !’
**

 

 

 

Searching For A Shore: Tat Ki Khoj By HariShankar Parsayi

Tat Ki Khoj-(Searching For A Shore) is a slim novel by Hindi’s renowned writer and satirist Harishankar Parsayi. Written originally in 1998, it has been reprinted many times.  The theme it explores, of a woman’s place in society, is as relevant today as it was in 1998.

Sheela is a brilliant, motherless college student. Her poor, honest government pensioner father is distraught at his lack of wealth which makes it impossible for him to give dowry for his daughter’s wedding- which consequently becomes an unfulfilled dream. Meanwhile a supposedly progressive young lecturer called Mahendranath makes his interest known to Sheela. But a strange quirk of fate exposes his inherent cowardice before a hypocritical society- the one which considers a woman’s virtue to be a  fragile glass plate that can shatter at the mere presence of a man. Shocked by the turn of events, Sheela finds  that her god has clay feet.

The latter half of the story is  about the temporary  emotional shelter the innocent girl obtains from her friend Vimala and her brother Manoharlal. The arrows of prejudice against an orphan girl whose chastity has once been questioned, prove too bitter  a venom for the rest of  Manohar’s family. Finally, Sheela leaves in search of a dignified life- where she wants to be her own person, without being dependent on any other.

The story line by itself is simple: but the  sly sentences that the satirist par excellence weaves in his narrative can excoriate the false ego and hypocrisy of every one of us.

What is the status of a ‘tainted woman?’ Even if she is totally innocent, why do we revictimise a victim? Why is it always her fault? How come the man gets away scot free? Is wealth the only solution  for removing a woman’s agonies- by purchasing  a husband, by buying the comforts of a respectable life, by buying silence from a rabid society?  Why is the girl objectified and paraded before prospective grooms who get to balance her on the scales of their greed? Why do values, which people write about and shout about heroically, become very hard to practise when the time demands it? When a woman decides not to commit suicide  in utter desperation and instead chooses to live with dignity, should we not be applauding her?

Let me translate a few striking observations of Parsayiji.

“Ve sab log haath mein taraju liye the, jiske ek palve par bete ko rakhe the/ Mucche, mere samast vidya,buddhi aur saundarya ke saath doosre palve par rakhkar dekhte,to har baar mera hi palva halka pathe/”

All those people had in their hands a balance: on one of the scales they would  have their son seated  and on the other- me with with all my education, intelligence and beauty. However, every time my scale would be the  one lighter in weight.

“Main jaanti thi Ki yeh photo maal Ke namune Ki tarah kisi vyapari Ke paas beji javegy/parantu doosry or se kabhi chitra nahi aaya, kyonki kharidar hi maal Ki parakh karta hain; maal kharidgar ko nahin dekhta/streepurushon ke sambadom mein yehi darsan sab jagah charitarth hota hai”

I knew that this photograph ( of mine) would be sent to some buyer like the sample of a good on sale.But never did any photograph come from the boy’s side- after all it is always the buyer who gets to see the good, not the other way round. In every place, this view about male and female relationships remains in vogue.

“Kabhi kabhi prem ki apeksha khrina ka sambandh adhik majboot hota hai…lagta hain, khrina aur prem mein koyi visesh andar nahin hai”

Sometimes, compared to relationships based on love, those based on hatred seemed stronger…I feel that there is not much difference between hatred and love…

“Kyonki purush ko yeh sochkar bada garv hota hai ki naari ne uske prem mein atmahatya kar li…”

Because a man feels great pride in the fact that a woman committed suicide because of her love for him….

***

I can only shake my head in wonder at this iconoclastic writer’s penetrating observations and  their scorching truth.

Maybe I will conclude by translating the author’s foreword for the latest edition.

Foreword: By Harishankar Parsayi

I still find it hard to understand about how I ended up writing ‘Tat Ki Khoj’, all those years before. This is a story which can be called a novella. My poet pal had narrated the original story to me. He was extremely emotional. My age was also that of being drenched in emotions. I was also a romantic. Logic was not my strength then. At that time I had been asked to contribute  something for the Deepawali special of ‘ Amrit Prabhat’. I was in a hurry. The incident that my friend had shared with me was still troubling my mind. My sensitivities were aligned to the girl in that story. I stayed up for two nights consecutively and finished writing this story.

After writing it, I felt regret. When it was published, I regretted more. Now that it is getting republished by Vani Prakashan, I am still regretting it. I can no longer face this creation of mine. One third of my creations are such that I find myself petrified on facing them. Anyway, I am giving the go ahead for the republication of ‘ Tat Ki Khoj.’

****

Selfies – A Farce

So the different selves were having a discussion:

Selfie One :(Piously) I want to give it  all up – Dresses, wealth, property, grains, even my hair. And when the last bit is given away, of my shorn tresses too, I will wear white and retire.Far from the madding crowd.

Selfie Two: (Laughing uproariously) You  are no Bathsheba Everdeen dearie! In fact, you remind me of Father Sergius! That awfully confused Kasatsky himself! I would not mind dancing a jig, sipping something strong, having  some admiring souls in the neighbourhood! Pass that water, will you?

Selfie Three: (Interjecting politely) You two! Always fighting like those addled country cousins! I mean, country couples, literally. What I mean is actually, explicitly,literally those countries at war from eons. This nonsense should stop. You are like those blind men exploring the elephant. Both are right, both are wrong.

It is time you read some spiritual poetry.  Was it Tukaram? An army of ants armed with sticks went up to an elephant and threatened it. The pachyderm, said, ” Dear scholars, good that I am of serene temperament.” I feel so too- when you two bicker; when Dharmas bicker.

Self Two: ( Sticks out a tongue) Brother, brother! Thou art so eloquent! Pray, when my Dharma is in opposite league with yours, what else can you do but shove the truth down the throat? Like William of Baskerville and the blind Jorge themselves?

Selfie One (Miffed for being ticked off, loses it a bit.)   You think you are the only smart one out here? I won debates in my college days too, Selfie dear!Umberto Eco had  Jorge saying, ” Laughing at evil means not preparing oneself to combat it, and laughing at good means denying the power through which good is self propagating… The tenth degree of humility is not to be quick in laughter. Stultus in risu exaltat vocem suam.” So there!

Self Two ( Googling furiously )Wait, wait. In the next page…..yesssss, here it is! ” Tum podex carmen extulit horridulum!” hahahahahahaha

Selves One, Three shudder not very delicately. They are used to getting these jolts from Self Two. But sometimes, Selfie Two can get too much. Like reality star posteriors. Preposterously preponderant.

Selfie One: I am leaving. There is a literature festival down the block.

Selfie Two: Yepppp. I hear some of the authors are very hot!

Selfie One: Disgusting mind, you have! What the hell do I care of their biceps or straightened hair?   Have you not heard of Wabi Sabi?  Nothing is permanent, nothing  is complete, nothing is perfect.

Selfie Two: Hehehe. All  that men and women care in this Maya filled world of ours is to be seen, watched, admired, adored, loved, attended to. It is based on the philosophy of hoarding, selfishness, me, me,me and me . Doubts? I really need a strong drink, after wasting time with you losers!

Selfie Three (Loses all Diplomatic elan and altruistic motives): Selfie One, Peggotty is willing even if Barkis is not! Shall we do it?

Selfie One (With devilish glee!) Yeah!!!!!

Selfie One and Selfie Three lurch towards Selfie Two. In between two chokes and one gasp, they overpower a half drunk Selfie, and throw her into a dustbin. Then they click a Selfie and Post in online in selface.com. It becomes viral. Selfie Two gets an offer to star in a Hollywood movie. The self effacing ones are tried by the Divine Court.

Moral of the Story?

Be a light unto yourself.  Be Unapologetic. (Forget about evangelizing the rest.)

***************************

.

The Leech House Mystery

In Agatha Christie’s short story, “The Idol House of Astarte,” she mentions about the evil influence of certain places, infesting people with negative energy.  Leeches, are those who belong to that story.To stay healthy, keep away from people who are inspired by the life philosophy of Leeches.

Getting out of poisonous environments which destroy, is far better than letting your life blood be leeched out, day by day by unworthy souls.In my view, life gives us choices at every moment-where and how to invest our time.

Leeches cling onto healthy humans, sucking the blood and growing fat and fatter- at someone else’s expense.! It could be the other person’s time, energy, life energy, happiness, talents, hard work ..

Leeches cannot be pulled away forcefully- they will tear your skin apart along with themselves. These specimens epitomize I LOSE/YOU LOSE life position ( I am NOT OK/You are NOT OK). When they bloat with your life energy, they brag that they are in the I WIN/YOU LOSE life position( I am OK/You are NOT OK).

Anyway, it takes strong salt to force them to let go ; and curl up defensively on a mossy rock by the roadside.

Salt could be in the form of strongly laid out boundaries, total indifference, excellence and happiness. The last two salted solutions have the best effect on blood suckers! You see, these makes them sick. They turn green on seeing you happy and successful. You are engaged in meaningful life pursuits and they cannot bear to see it.

If you read articles on Control and Manipulative behavior in people, these offer classical explanations of a leech’s core characteristics:

• Leeches stick on for life- their very existences are thrown into imbalance, if you flick them off. They will constantly try to come back and stick close to you.
• Leeches have to be fed- they are always hungry- for more money, more control, more of your happiness. They will manipulate the truths into a fictitious movie where they play heroes and heroines and ensure that there are enough audience screaming by the screening theatres, pop corn in hand. They also cry and laugh at intermittent intervals, whenever it suits them to do so. They are good when they choose to be, when it suits them to be. Rest of the time they are busy being unhappy.
• Leeches are born to be parasites- they cannot own responsibility for their own lives or happiness. These are necessarily the responsibility, as far as their skewed logic goes, of some one else! Did you not know, Madame Leech needs happiness! Mister Leech wants to feel good. So go ahead, dance to their tunes. Wiggle to the music of their finger movements- they have the threads of the puppets in their hands, did you not know? We owe it to them- to make them happy. We are the reasons for their unhappiness.
•  Leeches are born manipulative- Some are born great, some achieve greatness, some have greatness thrust upon them. In a similar manner, Leeches are born manipulative, some achieve it from parental training and nurturing environment,  some have manipulation thrust upon them – by truckloads too!
• Leeches are fanatical beings- They have strong codes for right and wrong. If they sip coffee, it is alright. If you sip coffee and smile, they will bite hard. Your blood has been poisoned, stupid, and the Leech is tasting a happy-coffee smile in it, can you not see?If you ask the Leech politely, but who asked you to suck my blood if you detest coffee, they will answer that your blood was to be kept pure for their leeching business. How dare you try anything like coffee, tea or fruit juice? Your happiness makes your blood bitter for the leech- so stop being happy!
• Leeches  are from the Dracula family-Nothing matters in the ultimate journey to your jugular vein!  Their life goals are centered around your life blood. Their every waking moment goes to plotting your downfall- almost like Cassius and Brutus and Co! They wait patiently for the Ides of March, so that the bloody battle can begin- I will bleed you dead, so beware!

Having seen so many types of leeches all my life, of either gender, of varying ages, I have come to detest them, but I refuse to give them the importance of hating them!  As a wise soul said, the opposite of love is not hate- it is indifference.One does not give a damn! And one is not even a fan of Rhett Butler!

Gary Zukav asks, ‘Are the people in your life kind and loving? If so, your intentions are kind and loving. And you are a member of the love and kindness club. ‘

I think of leeches. Which club do they belong to? As Groucho Marx said, may be they do not want to be members of the club which will have them – because their club is called: Yucky and Abominable.

Caveat Emptor!

******